در دنیای معاصر، انقلاب تکنولوژی و فناوری اطلاعات منجر به ایجاد تحول عمیق در قلمرو و شیوه مبارزه گشته است. و به زورمداران عالم این فرصت را اعطا نموده است که به جای لشکرکشی های پر هزینه و پر تلفات از روش های کم هزینه و تقریبا بدون تلفات برای آسیب رسانی به دیگر کشورها و ملل استفاده نمایند. یکی از این شیوه های نوین مبارزه، حملاتی است که در بستر فضای مجازی صورت می گیرد، و پتانسیل ایجاد تلفات گسترده و خسارات وسیع را دارد و ما آن را با نام حمله سایبری یا جنگ سایبری می شناسیم. که اتفاقا جمهوری اسلامی ایران نیز از گزند آن در امان نبوده و یکی از شاخص ترین حملات در این حوزه علیه تاسیسات هسته ای ایران در سال 2010 توسط امریکا و به وسیله کرم کامپیوتری استاکسنت به وقوع پیوسته است. سرعت بالای تغییرات در این حوزه موجب گردیده است که حقوق بین الملل از وضع قواعد جدید متناسب با فضای سایبری عاجز بماند. تحقیق حاضر برای حل این معضل رو به گسترش مانند سایر حقوقدانان بین المللی ناگزیر به سراغ چارچوب های حقوق بین الملل کلاسیک رفته و با وجود تمامی چالش ها تلاش نموده که با لحاظ معیارها و شرایط خاص، این حملات را حمله مسلحانه فرض نماید؛ و ضمن ارزیابی آن ها بر اساس منشور ملل متحد و حقوق بین الملل عرفی، به حقوق دولت قربانی اشاره نموده و مسئولیت بین المللی دولت مهاجم را به اثبات رساند. و به طور کلی بررسی دو حوزه حقوق جنگ ( حقوق توسل به زور و حقوق بین الملل بشردوستانه)مد نظر بوده است.