میزان بهره وری منابع در الحاق مسیر های نوری به درخواست های اتصالی که مکرراً در زمان های متفاوت به شبکه وارد و از آن خارج می شوند، به دلیل بروز پراکندگی و شکاف در منابع شبکه های نوری wdm، که طول موج می باشد، بسیار کاهش یافته و در پی آن احتمال انسداد درخواست های اتصالی که در آینده به شبکه وارد می شوند افزایش می یابد و این امر کارایی شبکه را دچار خدشه می نماید. الگوریتم ارائه شده در این پایان نامه، یک الگوریتم شبه بهینه ی یکپارچه سازی مبتنی بر توپولوژی فیزیکی قطعه بندی شده می باشد که بدون بروز وقفه در کار فعلی شبکه و مسیر های نوری فعال در شبکه برای پیکربندی مجدد پویای مسیر های نوری در شبکه های نوری wdm، به کار می رود. هرچند که یک الگوریتم یکپارچه سازی پویا باید هم از لحاظ پیچیدگی الگوریتمی و هم از لحاظ حداقل بودن تعداد وقفه ها در کار مسیر های نوری فعال اتصالات موجود در شبکه، کارآمد باشد ولی حداقل بودن تعداد وقفه ها در میزان کارایی یک الگوریتم یکپارچه سازی، نقش مهم تری را ایفا می کند. با وجود مبدل های طول موج و پیشرفت های فنی این سیستم ها، می توان با ارائه ی یک الگوریتم تخمینی شبه بهینه برای تعیین تعداد مناسب آن ها در شبکه و نیز مکان یابی شبه بهینه این ابزارها در شبکه، با برقراری یک مصالحه ی مناسب بین قیمت و کارایی این سیستم ها، پیکربندی فیزیکی شبکه را قطعه بندی نمود و از ویژگی های این ابزار ها به شیوه ای مطلوب و مقرون به صرفه بهره برد. الگوریتم یکپارچه سازی ارائه شده با مسدود شدن هر کدام از قطعه های مسیر یک درخواست اتصال ورودی به شبکه، شروع به اجرا می کند و با تشکیل یک جدول پراکندگی، توسط حداقل تعداد جابجایی ها یا باز تنظیمی طول موج جریان ها و بدون بروز وقفه در شبکه، به پیکر بندی مجدد بخشی از شبکه (جدول پراکندگی) که شامل لینک های مشترک و غیر مشترک قطعه ی مسدود شده به همراه جریان های روی این لینک ها می باشد، می پردازد. شبیه سازی ها نشان داده است که الگوریتم ارائه شده، میزان احتمال انسداد درخواست ها را نسبت به الگوریتم مسیر یابی و الحاق طول موج k تا کوتاه ترین مسیر مجزا مبتنی بر توپولوژی قطعه بندی شده، تا 90% کاهش می دهد. واژه های کلیدی : یکپارچه سازی، جدول پراکندگی، قطعه، احتمال انسداد درخواست ها، رویه ی mbbr