در این پروژه به منظور بررسی کاهش حلالیت فلوئور آپاتیت(fa) و فلوئور هیدروکسی آپاتیت(fha) نسبت به هیدروکسی آپاتیت خالص(ha) ، درصدهای متفاوتی از یون فلوئور جایگزین یون هیدروکسیل در ساختار بلوری هیدروکسی آپاتیت شدند و نانو پودرهای fa و fha حاوی درصدهای متفاوتی از یون فلوئور سنتز شدند. تشکیل fa به وسیله طیف های بدست آمده از ft-ir و xrd اثبات شد. مقدار مولی یون فلوئور در نانو پودرهای fa و fha حاوی درصدهای متفاوتی از یون فلوئور بوسیله آزمون edx مورد ارزیابی کمی قرار گرفت. fa و fha بیولوژیکی دارای درصد بلورینگی پایینی است؛ از این رو اقداماتی برای کاهش میزان درصد بلورینگی fa و fha انجام شد. برای رسیدن به این هدف یک مجموعه از نانو کامپوزیت های fa/پلیمر و fha/پلیمر با استفاده از پلیمر سنتزی پلی اتیلن گلایکول(peg) و پلیمر طبیعی کیتوسان(cs) که هر دو دارای خواص زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری خوبی هستند، سنتز شد. تشکیل فاز fa در نانوکامپوزیت های سنتزی به وسیله الگوی xrd اثبات شد. با استفاده از طیف ft-ir برهم کنش های میان گروه های عاملی هیدروکسیلی و آمینی پلیمرها با فسفر موجود در fa و fha مورد بررسی قرار گرفت. تصاویر sem مورفولوژی میله ای را برای نانوکامپوزیت ها نشان داده است. داده ها نشان می دهد که افزودن پلیمر های peg و cs به ترتیب موجب افزایش و کاهش کریستالیته می شوند. بنابراین نانوکامپوزیت fa/cs و fha/cs سنتزی با درصد بلورینگی پایین به عنوان جایگزین مناسبی برای بافت استخوانی در نظر گرفته شد. مشاهده فاز هیدروکسی آپاتیت بر روی نانو کامپوزیت های سنتز شده پس از 14 روز غوطه وری در مایع شبیه سازی شده بدن انسان (sbf) توسط sem به عنوان معیاری از زیست فعالی نانوکامپوزیت های سنتزی در نظر گرفته شد. میزان زیست تخریب پذیری نمونه ها و بررسی تغییرات حلالیت نمونه های با درصدهای متفاوت فلوئور، با استفاده از تغییرات غلظت کلسیم در محلول sbf در یک دوره 14 روزه توسط دستگاه جذب اتمی مورد بررسی قرار گرفت. به منظور افزایش خاصیت آنتی باکتریالی، فلز نقره به نانوکامپوزیت fa/cs اضافه شد.