با توجه به حجم زیاد پروژه های در دست مطالعه و اجرا در کشور از قبیل سد سازی، تونل سازی، معدن کاری و نظایر آن ها که به طور عمده در توده سنگ ها انجام می شود، شناخت انواع روش های به سازی در توده سنگ امری ضروری است. به سازی زمین روش های مختلفی از قبیل میخ کوبی، شمع کوبی، دیوارچینی، روش های شیمیایی، تزریق و ... دارد. تزریق روشی است که توسط آن ماده ی تزریق به خلل و فرج و درز و شکاف یا حفره های تشکیلات سنگی و خاکی تزریق شده و موجب بهبود مشخصات تشکیلات می گردد، به طوری که در اثر آن نفوذپذیری لایه ها کم، مقاومت لایه ها زیاد و تغییر شکل پذیری تشکیلات کم می شود. همچنین تزریق تأثیر فراوانی بر خواص مقاومتی توده سنگ دارد که می توان به افزایش چسبندگی، افزایش زاویه ی اصطکاک داخلی و افزایش مدول تغییر شکل پذیری اشاره کرد. اما باید گفت تزریق در سنگ جز روش هایی است که کم تر مورد توجه قرار گرفته و تقریباً در بین سایر روش های به سازی یک روش ناشناخته است که با مطالعات بیشتر و دقیق تر در مورد کارایی آن، می تواند جایگزین خوبی برای کاهش شیب دیواره در توده سنگ ها شود. در این پایان نامه با توجه به افزایش پارامترهای مقاومتی توده سنگ درزه دار در اثر تزریق بر اساس مطالعات گذشته، به بررسی پایداری دیواره غربی معدن پرداخته شد که نشان داد با افزایش 40 درصدی چسبندگی و یا افزایش 30 درصدی زاویه ی اصطکاک با کمک تزریق می-توان پایداری این دیواره از معدن را از 38 درجه به 45 درجه افزایش داد که این امر می تواند باعث کاهش هزینه های باطله برداری در این معدن گردد. همچنین با توجه به تأثیر تزریق بر امتیاز پارامترهای طبقه بندی توده سنگ (rmr)، مقادیر چسبندگی و زاویه ی اصطکاک داخلی توده سنگ در حالت های مختلف rmr محاسبه و با کمک آن ها پایداری دیواره در زاویه های مختلف مورد بررسی قرار گرفت که نشان داد از نظر تئوری و با فرض انجام موفقیت آمیز بودن عملیات تزریق در توده سنگ، پایداری دیواره تا 55 درجه نیز می تواند تأمین شود.