کودکان عضوی از اجتماع بزرگ انسانی در شهرها هستند،شهروندانی خاموش که به دلیل عدم شناخت موقعیت وجایگاه خود،به شهروندانی منفعل وبی پناه تبدیل شده اند که نیاز به حمایت خواهند داشت.کودکان عامل پیوند نسل های گذشته،آینده ونیز عامل انتقال سنت ها،فرهنگ ها،اعتقادات،باورها وپیشینه های هویت بخش هستند واز طرفی دیگر انسان در کودکی بهترین شرایط پذیرش برای تکامل شخصیتی،تربیتی وتمایل بیشتر به زندگی اجتماعی دارد. کودکان سرمایه هایی هستند که با برنامه ریزی دقیق و ایجاد محیطی مناسب می توان برای رشد کودک وآشنایی با نیازها وسرشت فطری او که زمینه ساز رشد درست شخصیتی وتربیتی او به عنوان نسل سالم و بالنده فردای شهرهایمان امید داشت. هدف پژوهش حاضر طراحی فضایی است که علاوه بر ایجاد حس تعلق ونزدیکی در کودکان مقدمات رشد وپرورش کودک از جمله خلاقیت وی را فراهم آورد که این امر نیاز به درک صحیح ، همه جانبه وآگاهانه عوامل وشرایط موثر بر موضوع مطرح شده دارد تا ضمن جمع آوری،سازماندهی وتجزیه تحلیل اطلاعات مربوط به موضوع بتوان به تعامل سازنده ومطلوب کودک وفضای شهری دوستدار کودک پی برد و از این تعامل مناسب به صورت ابزاری در جهت کودک دوست کردن فضاهای شهریمان استفاده کرد. در پژوهش حاضر روش تحقیق بکار رفته روش تحلیل محتوا می باشد که متشکل از مطالعات توصیفی،مطالعات میدانی-پیمایشی می باشند که این مطالعات از طریق مطالعات کتابخانه ای، تحلیل عکس های گرفته شده از محل،جمع آوری پرسشنامه،جمع آوری نقاشی کودکان،مصاحبه عمیق با آنها صورت گرفته است.از رویکردهای مهم این پژوهش که با توجه به انواع روش های مطرح در این پژوهش ذکر گردید رویکرد کیفی است که طی آن به فهم مکان ها و پدیده ها از دیدگاهی کل نگر و همه جانبه می پردازد که همانا مشاهده رفتار کودکان و ثبت این رفتارها و در نهایت تحلیل آن ها جز این روش قرار می گیرد . ساختار کلی پژوهش ابتدا در فصل دوم به ادبیات موضوع وسپس در فصل سوم به روش شناسی و نحوه استخراج داده ها وطراحی موضوع نقاشی وپرسشنامه وفصل چهارم به تبیین شناخت محدوده و تحلیل اطلاعات گردآوری شده پرداخته شده و سپس در فصل پنجم به اصول طراحی و طرح نهایی پژوهش به پایان رسیده است. واژگان کلیدی: ایجاد فضای شهری دوستدار کودک، پرورش خلاقیت کودک،فضای شهری کودکان تهران