کارایی یکی از مفاهیم اقتصادی است که افزایش آن به منظور ارتقای سطح زندگی، رفاه، آرامش و آسایش انسان ها همواره مدنظر دست اندرکاران سیاست و اقتصاد بوده است. سنجش کارایی مدیریت شهری، می تواند منجر به هدایت صحیح مدیران در راستای تحقق اهداف و برنامه های توسعه گردد. از این رو در مطالعه حاضر با بهره گیری از داده های تلفیقی طی سال های 1391-1388 کارایی فنی مناطق ده گانه شهرداری تبریز بررسی شده و عوامل تأثیرگذار همراه با میزان تأثیرگذاری آن ها در کارایی شهرداری ها در عرضه خدمات به شهروندان مشخص می شود. برای این منظور از روش ناپارامتریک تحلیل پوششی داده ها و تکنیک اقتصادسنجی توبیت پانلی استفاده شد. یافته های به دست آمده بیانگر این است که در طی 4 سال شهرداری منطقه 8 همواره کارایی صد در صد داشته است. مقایسه نتایج نشان می دهد که درصد کارایی با استفاده از مدل ccr همواره کمتر از bcc بوده است. نتایج حاصل از تخمین مدل توبیت نیز دلالت بر مثبت بودن اثر متغیر تراکم جمعیت بر کارایی فنی شهرداری ها دارد. تأثیر شاخص سهم عوارض از درآمد کل شهرداری ها نیز بر کارایی فنی منفی است. همچنین نتایج مدل نشان می دهد که بر خلاف انتظار، افزایش نسبت تعداد کارکنان دارای مدرک کارشناسی و بالاتر به کل نیروی انسانی شاغل در نهاد شهرداری سبب بهبود عملکرد شهرداری ها نمی شود. از آن جا که پرسنل دارای مدرک لیسانس و بالاتر ممکن است بر اساس تخصص شان جذب نشده باشند، بایستی فرایند جذب نیروی کار در نهاد شهرداری در محیطی کاملاً رقابتی و بر اساس رشته مرتبط با شغل انجام شود.