هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر نوع تصویرسازی ذهنی بر اکتساب و یادگیری پرتاب دارت و مقایسه بین دانشجویان دختر و پسر جوان مبتدی بود. بدین منظور از بین دانشجویان دختر راست دست و مبتدی دانشگاه الزهرا و دانشجویان پسر راست دست و مبتدی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی تهران با دامنه سنی 20 تا 24 سال و توانایی تصویرسازی متوسط بر اساس پرسشنامه تجدید نظر شده هال و مارتین (1997) و نسخه تجدید نظر شده پرسشنامه تصویرسازی حرکتی ، 66 نفر به طور تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شده و بر اساس نمرات پیش آزمون (10 پرتاب دارت) در 6 گروه 11 نفری همگن (تصویرسازی فعال دختران، تصویرسازی فعال پسران، تصویرسازی غیر فعال دختران، تصویرسازی غیرفعال پسران، کنترل دختران و کنترل پسران) قرار گرفتند. شرکت کننده ها در گروه های تصویر سازی طی 6 جلسه و هر جلسه 20 پرتاب بدون تصویرسازی و 20 پرتاب همراه با تصویرسازی انجام دادند. گروه های تصویرسازی فعال، با لباس و کفش ورزشی در پشت خط پرتاب دارت و گروه های تصویرسازی غیر فعال، به صورت نشسته در یک اتاق، مهارت پرتاب دارت را تصویرسازی کردند. گروه بدون تصویرسازی کنترل فقط به اجرای20 پرتاب دارت پرداختند. دو روز پس از آخرین جلسه تمرین، آزمون یادداری بدون تصویرسازی (10 پرتاب دارت) و آزمون انتقال بدون تصویرسازی و با افزایش فاصله پرتاب (10 پرتاب دارت) انجام گردید. تجزیه و تحلیل داده های مرحله اکتساب با استفاده از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر یک طرفه و همچنین آزمون یادداری و انتقال با استفاده از تحلیل واریانس دو طرفه در سطح معنی داری 05/0p ? انجام شد. مطابق نتایج، اثر جلسات تمرین در مرحله اکتساب معنی دار می باشد. اما اثر تعامل جلسات تمرین درمرحله اکتساب با جنسیت، جلسات تمرین در مرحله اکتساب با نوع تصویرسازی و جلسات تمرین درمرحله اکتساب با جنسیت و نوع تصویرسازی معنی دار نمی باشد. همچنین در آزمون یادداری و انتقال اثر اصلی جنسیت معنی دار می باشد (001/0p ?). اما اثر اصلی نوع تصویرسازی و اثر تعامل جنسیت، با نوع تصویرسازی معنی دار نبوده است. با توجه به نتایج بدست آمده استفاده از تصویرسازی ذهنی بدون توجه به نوع آن توصیه می شود.