«ندا» به معنای عام از قدیمی ترین عناصر زبان انسانی از نظر نشأت گرفتن وکاربرد می باشد. اسلوب ندا یکی از اسالیب کلام و روشی برای ایجاد پیوند و نزدیکی و تفاهم بین متکلِّم و مخاطَب است. چرا قرآن کریم برای رساندن پیامش به جهانیان و تببین شریعت و احکامش در بسیاری از آیات، این اسلوب را بکار برده است؟ درک صحیح اهداف و معانی و مفاهیم آیات ندا مستلزم شناخت این اسلوب در قرآن است. پژوهش حاضر به بررسی«بلاغت اسلوب ندا درآیات قرآن» به تفکیک نوع منادا در کلّ آیات ندا و به شیوه ی کتابخانه ای با گردآوری مطالب و استناد به قرآن و منابع صرفی، نحوی و بلاغی و به روش توصیفی-تحلیلی، پرداخته است. از نتایج به دست آمده در این رساله می توان به کثرت آیات ندا، استعمال حرف «یا» در نداهای قرآن، تنوع اقسام منادا و اهداف و اغراض بلاغی مختلف در نداهای قرآن و اهمیت این اسلوب اشاره کرد.