چکیده تکرار جرم، بی آنکه بتواند مسأله ای حاشیه ای و کم اهمیت انگاشته شود، نشانه ناتوانی نظام عدالت کیفری و سیاست جنایی در مهار بزهکاری ها و بازاجتماعی سازی و بازسازگارسازی مجرمین و اجرای سیاست های پیشگیری از تکرار بزهکاری هاست. بی تردید، تکرار جرم، هزینه های گزافی را بر جامعه و نهادها و متولیان عدالت کیفری تحمیل می کند و نظم و امنیت اجتماعی را در معرض مخاطره جدی قرار می هد؛ لذا مقابله با آن و در واقع، پیشگیری از آن، ضرورتی انکارناپذیر است و بدین ترتیب، تکلیف نظام های عدالت کیفری برای پیشگیری از آن، غیرقابل کتمان است. روزگاری، با اعمال حربه مجازات، سعی بر پیشگیری از تکرار جرم بود لیکن، با ظهور معایب و ناتوانی های سیاست جنایی در طریق مقابله با تکرار جرم از طریق مجازات، رویکردهای غیرسرکوبگر، مورد توجه جرم شناسان و متولیان عدالت کیفری قرار گرفت و باور بسیاری از آن ها بر این مبنا قرار گرفت که در میان تمامی راهکارهایی که برای پیشگیری از تکرار جرم می توان مورد استفاده قرار داد، نقش «نظارت»، بیش از همه، جلوه گری می کند. این نظارت، البته باید ویژگی های دائمی و مستمر بودن، قابل آزمون بودن، با بزهکار ، انعطاف پذیر بودن و قابلیت تغییر یافتن و به روز شدن را توأمان داشته باشد تا بتواند اثرگذار باشد. این نظارت، دارای تعریف خاص و انواع و اقسام گوناگون و متنوع است و می تواند ناظر بر زمان(زمان محور)، ناظر بر مکان(مکان محور) و ناظر بر ابزار(ابزارمحور) باشد. بررسی مفهوم و اقسام و انواع نظارت، می تواند مسئولین و نیروهای مقابله با تکرار جرم را در یافتن راهکارهای مناسب و موثر، بیش از پیش، یاری رساند.