چکیده ندارد.

سرخک یک بیماری به شدت مسری، حاد و اگزانتماتو با تابلوی بالینی مشخص و انانتم پاتوگنومونیک است. این بیماری بوسیله ترشحات تنفسی و عمدتا از طریق تماس با آئروسلها منتقل می شود. ویروس سرخک انتشاری جهانی دارد. انسان تنها میزبان طبیعی آن می باشد. برای مقابله با این ویروس واکسن زنده ضعیف شده سرخک موجود است. در ایران از سال 1367 سیاست واکسیناسیون بصورت یک دوز واکسن در 9 ماهگی و دوز بعدی در 15 ماهگی تغییر کرد. با توجه به اینکه واکسن سرخک پوشش ایمنی 100% ایجاد نمی کند، تدریجا تعداد افراد حساس به سرخک افزایش می یابد و منجر به موارد تک گیر و اپیدمیهایی در جامعه می شود. سازمان بهداشت جهانی ‏‎(who)‎‏ متعهد شده است تا سال 2010 بیماری سرخک را در کشورهای شرق مدیترانه ریشه کن نماید. لذا ضرورت انجام مطالعه ای جهت بررسی سیمای اپیدمیولوژی سرخک در استان یزد احساس شد. نوع و روش تحقیق: این مطالعه به صورت توصیفی و به شکل مقطعی ‏‎(croos sectional)‎‏ انجام شده است. روش انتخاب نمونه: به صورت سرشماری از کلیه موارد گزارش شده مطنون به سرخک از سال 1376 تا سال 1379 می باشد که با مراجعه به مرکز بهداشت استان یزد و تکمیل پرسشنامه اطلاعات جمع آوری شد و تعداد کل افراد گزارش شده به مرکز بهدشت در چهار سال گذشته 369 مورد بود. نتیجه گیری نهائی: در استان یزد در چهار سال گذشته اکثریت موارد مظنون به سرخک (64%) به تایید آزمایشگاهی رسیده بود. بیشترین درصد سرخک در گروه سنی 19-15 سال (6/30%) و در رتبه بندی گروه سنی 14-10 سال (4/24%) بود و کمترین میزان در گروه سنی زیر یکسال (3%) قرار داشت. بیشترین موارد مظنون به سرخک و تایید شده، در افرادی بود که فقط یکبار واکسینه شده بودند (7/47%). در گروه سنی 19-15 سال اکثریت افراد سابقه واکسیناسیون نامشخص داشتند. از نظر توزیع فصلی سرخک، بیشترین موارد در فصل بهار (6/65%) و کمترین موارد در فصل پائیز (7/2%) مشاهده گردید. بیشترین موارد ابتلا به سرخک در جنس مذکر (2/64%) مشاهده شد که تفاوت جنسی چشمگیر را از سن 15 سالگی به بالا داشتیم و در نهایت از نظر توزیع فراوانی موارد گزارش شده سرخک بر سحب محل سکونت، مناطق شهری (65%) نسبت به مناطق روستائی (35%) ارجحیت داشت.