ارزیابان معمولاً برای ارزیابی ترجمه دانش جویان به روش های مرسوم پیشین یعنی با اعمال سلیقه شخصی خود، استفاده از دانش پیشین و غیره بسنده می کنند. این امر باعث شده که دانش جویان به نمراتی که از دروس عملی ترجمه دریافت می کنند معترض باشند و ارزیابی ترجمه را امری سلیقه ای تلقی کنند. از طرفی، نا هماهنگی بین نظرات ارزیابان مختلف در مورد کیفیت یک ترجمه یا عدم هماهنگی بین نمرات اختصاص داده شده به ترجمه های یکسان نشان می دهد که حوزه ترجمه به معیاری مشخص برای ارزیابی کیفیت ترجمه نیاز مبرم دارد. تحقیق حاضر بر آنست که با مقایسه کارایی پیکره هایی الکترونیک و روش های مرسوم پیشین، به مدرسین ترجمه کمک کند که تاحدی بر مشکلات فوق فائق آمده و نظرات عینی و منسجم تر و نمرات دقیق تری به ترجمه دانش جویان اختصاص دهند. در این تحقیق 6 ارزیاب ترجمه در دو گروه کنترل و آزمایش قرار داده شدند و از آن ها خواسته شد که طبق دستورالعمل های داده شده (ضمیمه شده به تحقیق) به ارزیابی و نمره دهی ترجمه 20 دانش جوی سال آخر کارشناسی دانشگاه علامه طباطبایی بپردازند. گروه کنترل ترجمه ها را به روش مرسوم (با استفاده از تجربه شخصی، دانش پیشین، استفاده از فرهنگ لغت) ارزیابی کردند درحالیکه گروه آزمایش تنها با به کارگیری پیکره الکترونیک تخصصی ازپیش تهیه شده ترجمه ها را مورد ارزیابی قرار دادند. به منظور پاسخ به سوال تحقیق مبنی بر تفاوت دو روش ارزیابی فوق، ارزیابی ارزیابان دو گروه از لحاظ نوع بازخوردهای ارائه شده ، صحت اصلاحات ارائه شده ، تعداد غلط های یافت شده، نوع غلط های یافت شده، انسجام نمرات ارائه شده و کمیت نمرات داده شده بررسی شد و نتایج به شرح ذیل بود: • بازخوردهای گروه آزمایش عینی تر و منسجم تر از بازخوردهای گروه کنترل بود. • نمرات ارائه شده توسط گروه آزمایش عموماً بالاتر از گروه کنترل بود. • تعداد غلط های یافت شده توسط گروه آزمایش بیش از 2 برابر غلط های یافت شده توسط گروه کنترل بود. • ارزیابان گروه آزمایش اصلاحات بیشتری برای غلط های یافت شده ارائه دادند. • نمرات ارائه شده توسط گروه آزمایش بسیار منسجم تر ازگروه کنترل بود. در بین نمرات گروه کنترل پراکندگی های فراوانی یافت شد. • در برخی موارد اصلاحات داده شده توسط گروه کنترل صحیح و دقیق نبودند.