در این پژوهش اثرات ترتیب تمرین استقامتی و قدرتی بر شاخص های فیزیولوژیکی و پیکری زنان غیرفعال 20-30 سال بررسی شد که روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با استفاده از پیش آزمون و پس آزمون بود. برای اندازه گیری حداکثر اکسیژن مصرفی از آزمون 20 متر شاتل ران استفاده شد. برای اندازه گیری قدرت بیشینه، از معادله ی یک تکرار بیشینه با تلاش زیر بیشینه استفاده شد. تعداد 20 زن سالم غیر فعال در 4 گروه 5 نفری به صورت گروه های استقامتی (e)، قدرتی (s)، قدرتی-استقامتی (s-e)، استقامتی-قدرتی (e-s) تقسیم شدند. میانگین سنی آزمودنی ها 64/3 ±10/25 سال، میانگین توده ی بدنی 01/8 ± 96/62 کیلوگرم و میانگین قد09/4 ± 85/160 سانتی متر بود که به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته به تمرینات ویژه ی خود پرداختند. نتایج پژوهش به این صورت بود که در گروه استقامتی تغییرات معناداری در متغیرهای درازنشست، دور باسن، دور کمر، فیله، vo2max، wsr به وجود آمد ولی بر متغیرهای دیگر تأثیر معناداری نداشت. در گروه قدرتی تغییرات معناداری در متغیرهای درازنشست و فیله به وجود آمد ولی بر متغیرهای دیگر تأثیر معناداری وجود نداشت. در گروه قدرتی-استقامتی تغییرات معناداری در متغیرهای درازنشست، درصد چربی، دور کمر، فیله، vo2max، whr، wsr به وجود آمد ولی بر متغیرهای دیگر تأثیر معناداری نداشت و در گروه چهارم، استقامتی-قدرتی، تأثیر معناداری در متغیرهای درازنشست، دور باسن، دور کمر، فیله، vo2max، wsr دیده شد ولی بر سایر متغیرها تأثیر معناداری دیده نشد. سطح معناداری05/0 >p فرض شده بود.