کمبود آب غالبا یکی از عوامل مهم محدود کننده عملکرد در مناطق نیمه خشک و محیط های با اقلیم مدیترانه ای محسوب می شود. نخود (cicer arietinum l.) یکی از گیاهان خانواده لگومی می باشد که بطور وسیع در این مناطق کشت می گردد و غالبا بدلیل شرایط آب و هوایی این منطقه با تنش خشکی انتهای فصل مواجه می گردد. آزمایش حاضر جهت بررسی عکس العمل ژنوتیپ های نخود کابلی در برابر سطوح مختلف آبیاری در منطقه مراغه انجام گردید. اثر سه سطح آبیاری شامل سطح صفر (شرایط دیم: بدون آبیاری)، آبیاری کامل (تأمین آب مورد نیاز برای محیط ریشه) و آبیاری تکمیلی در مرحله گلدهی و پرشدن دانه (si) بر هفت ژنوتیپ (flip 03-71c، flip 03-64c، flip 98-106c، flip 00-40c ، flip 99-66c، آرمان و آزاد) در این آزمایش مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که ارتفاع گیاه، گستره کانوپی، تعداد شاخه های اولیه و ثانویه، محتوای کلروفیل، تعداد روز تا رسیدگی، عملکرد دانه و اجزای عملکرد به طور معنی داری تحت تأثیر سطوح آبیاری قرار گرفتند. با این نتایج نشان داد که صفاتی همچون تعداد غلاف در بوته، وزن صد دانه، عملکرد دانه در واحد سطح و سرعت پر شدن بین آبیاری کامل و آبیاری تکمیلی تفاوت معنی داری نشان ندادند. عملکرد دانه در شرایط فاریاب 58 درصد بالاتر از شرایط دیم بود. بررسی عملکرد دانه ای و شاخص های مقاومت به خشکی نشان داد که رقم آرمان و لاین flip 98-106c ژنوتیپ های برتر در شرایط دیم می باشند. به طور کلی تحت شرایط نیمه خشک و در مناطقی که محدودیت منابع آبی وجود دارد، استفاده از آبیاری تکمیلی در طی مراحل حساس زایشی در سیستم های متکی به بارش می تواند از اثرات نامطلوب تنش خشکی بر عملکرد نخود بکاهد.