رصد خانه مراغه که بزرگترین رصدخانه جهان در دوره قبل از اختراع تلسکوپ بوده است در سال 657 روی تپه ای در غرب مراغه به دستور هلاکو نوه چنگیز خان مغول و همت خواجه نصیر الدین طوسی بنا شده است. این مجموعه تا سال 703 هجری آباد بوده، لکن پس از آن بر اثر زلزله های سخت و بی توجهی حکام رو به ویرانی رفت. رصدخانه چین، سمرقند، استانبول و هند از روی رصدخانه مراغه ساخته شده اند. امروزه تنها پی های بخش های مختلف و بخشی از سدس سنگی آن باقی مانده است. در سال های اخیر نیز گنبدی برای محافظت از بقایای این بنا بر روی بخشی از آن ساخته شده است. اداره میراث فرهنگی بقایای پی های بناهای موجود را بازسازی نموده ولی برای محیط خارجی هیچ اقدامی از قبیل ایجاد فضای سبز، سایبان، مبلمان، نور پردازی، آبخوری صورت نگرفته است. به این مکان که نشان و نماد شهرستان مراغه می باشد به اندازه کافی رسیدگی نشده است. پژوهش حاضر به دنبال بررسی جایگاه رصدخانه مراغه از نطر گردشگری و چگونگی امکان حفظ و توسعه این مکان تاریخی و فرهنگی مهم جهت استقبال بیشتر گردشگران می باشد. به نظر می رسد رصدخانه مراغه علیرغم اهمیت تاریخی آن چندان در کشور شناخته شده نیست و اقدامات کافی برای معرفی آن صورت نگرفته و این مجموعه با مشکلات عدیده ای روبه رو می باشد. این تحقیق با استفاده از منابع و اسناد تاریخی و کتاب و مقالات به روش توصیفی- تحلیلی به انجام رسیده است.