مناسبات ایران و اسرائیل ، در سال های 1357 – 1332 یکی از زوایای پیچیده و پنهان سیاست خارجی عصر پهلوی دوم است . غیر عربی بودن ایران و اسرائیل در میان کشورهای خاورمیانه ، منافع مشترک دو کشور در مقابله با تهدیدات خارجی و تمایل آمریکا به تقویت و گسترش این مناسبات ، از مهمترین عوامل تأثیرگذار بر توسعه ی روابط تهران ـ تل آویو به شمار می رود . پژوهشگر در این تحقیق کوشیده تا ضمن بررسی مناسبات دو کشور ، به این پرسش اساسی پاسخ دهد که روابط سیاسی ـ امنیتی ایران و اسرائیل در سال های 1357 – 1332 از چه ابعادی قابل تبیین و ارزیابی است ؟ فرضیه ی نهایی پژوهش ، این روابط را بر مبنای یک اتحاد نانوشته دانسته و آن را ، مناسباتی فعال ، راهبردی و در عین حال ، غیر رسمی و پنهان ارزیابی می کند . پژوهشگر برای اثبات این فرضیه ، از روش توصیفی ـ تحلیلی ، مبتنی بر اسناد تاریخی یاری جسته و در این راستا ، به نگارش و تدوین پنج فصل اقدام نموده است . کلیات تحقیق ، چارچوب نظری ، بررسی تاریخی مناسبات و روابط سیاسی و امنیتی ، فصل های پنج گانه ی پژوهش را تشکیل می دهند . پژوهشگر در بخش نتیجه گیری نیز ، ضمن ارائه ی خلاصه ای از هر فصل ، به اثبات ادعای اتحاد دو کشور با استفاده از مدل مادلسکی پرداخته و عوامل موثر بر گسترش روابط دو جانبه را تبیین می نماید .