در این جستار ، آثار ژولیا کریستوا ، براخا اتینگر ، و لئو برسانی به " نام نشدنی " اثر بکت اعمال شده است. ابتدا، نام نشدنی با توجه به مفهوم مالیخولیای کریستوا فرمولیزه شده است . متن تجردی نهانی و پویای نشانه ای را داراست که همراه با نفی سمبلیک ، نام نشدنی مالیخولیایی را در تعالی لغوی " سکوت واقعی " غیر قابل نمود والایش می دهد. حالت انتقادی ، پس از این ، به روابط فضا - محور و غیر استثماری تغییر می یابد.مفهوم تجدد معکوس فرآیندی در قالب تئوری ماتریکسیال اتینگر نشان می دهد که اجزای متنی حول ویرگولها ترانس –سوبژ کتیویته ارائه داده و به عنوان گره های ماتریکسیال و مکث های میان متنی عمل می کنند: " نام نشدنی " یک فضای ائوریدیکه ای است که در آن رد پاهای نیمه پنهان معین به عنوان اراده ی " ادامه دادن " جمع می شوند. روان تحلیل گری برسانی ، از طرف دیگر ، آپوریای ذاتی متن را وسیله ای برای تجمع احتمالات منفی و تاریخ – زدوده می یابد. تمثیل پرده گوش منجر به یک فردیت – در حال – صیرورت ( به خود ) از طریق نارسیسیسم غیر شخصی می شود: دیگر صداها بازسازیهای نادقیق از نام ناپذیرند ، که همه در یگانگی متنیت " نام نشدنی " متصل به همند . نتیجه یک محاوره غیر داستانی است که فقط ادامه می یابد و حضور درخشنده متن را افزونی می بخشد.