این پژوهش به اسلوب های امر و نهی و رازهای بلاغی آنها در نامه ها و حکمت های نهج البلاغه می پردازد. امر و نهی از انواع انشاء می باشند. علمای بلاغت امر را به درخواست انجام کار به شرط استعلا و نهی را درخواست انجام ندادن کار به شرط استعلا و الزام تعریف نموده اند. اگر شرط استعلا وجود نداشته باشد امر و نهی از معنای حقیقی خود خارج شده و دارای معانی بلاغی می گردند. علمای بلاغت این معانی را در کتاب های خود ذکر کرده اند. هدف از این پژوهش بررسی خروج امر و نهی از معنای حقیقی خود به معانی بلاغی در نامه ها و حکمت های نهج البلاغه است. از این بررسی آشکار می گردد که امام –علیه السلام- در اوج فصاحت و بلاغت قرار دارند و اوامر و نواهی را در هر دو معنای حقیقی و بلاغی متناسب با مقتضای حال به کار برده اند. و هدف دوم این است که معانی بلاغی امر و نهی به کار رفته در نامه ها و حکمت ها مشخص گردند و پرکاربردترین آنها تعیین شوند. در این پژوهش سعی بر این است که اثبات گردد نصیحت و ارشاد پرکاربردترین معانی بلاغی به کار رفته برای امر و نهی در نامه ها و حکمت های نهج البلاغه است و همچنین آشکار شد که امام – علیه السلام- از امر بیشتر از نهی استفاده نموده اند.