گرایش به صادرات به معنای تصمیم شرکت برای ورود به بازارهای خارجی است و این که آیا شرکت وارد بازارهای خارجی شود یا خیر. گرایش به صادرات در دو سطح خرد و کلان مورد بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش سطح خرد و شرکتی مدنظر بوده و عوامل تأثیر گذار بر گرایش به صادرات با مطالعه موردی شرکت های فعال در صنعت نساجی بررسی شده است. این عوامل شامل ویژگی های شرکتی از قبیل: اندازه شرکت، مزیت رقابتی محصول، گرایش تکنولوژیکی و ویژگی های مدیریتی شامل سن مدیران، سطح تحصیلات، تسلط به زبان خارجی، میزان ریسک پذیری، ادراک از هزینه ها، ادراک از منافع وتعهد صادراتی است. جامعه آماری تحقیق حاضرکلیه شرکت های نساجی فعال در تهران و حومه است که شامل ??8 شرکت ثبت شده در انجمن صنایع نساجی ایران می گردد. نمونه گیری با استفاده از شیوه غیر تصادفی ساده صورت گرفته وشامل ??? شرکت بوده است که در راستای افزایش روایی تحقیق ?30پرسشنامه توزیع گردیده است. آزمون تحلیل واریانس یک عامله جهت بررسی صحت فرضیه ها و پاسخ به سوالات و آزمونt یک نمونه ای جهت بررسی وضعیت هریک از متغیرهای تحقیق مورد استفاده قرار گرفته و برای اولویت بندی هریک از عوامل تأثیر گذار در گرایش به صادرات از آزمون فریدمن استفاده شده است. با توجه به آزمون هریک از فرضیات فرعی، هر سه فرضیه اصلی مورد تأیید قرار گرفت و فاکتورها به ترتیب اولویت در تأثیر گذاری عبارتنداز: ادراک از منافع، میزان ریسک پذیری، تسلط به زبان، سطح تحصیلات، گرایش تکنولوژیک، مزیت رقابتی، اندازه شرکت، ادارک از هزینه و سن مدیران.