پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر بخشی امید درمانی بر کاهش احساس تنهائی و افزایش میزان رضایت از زندگی انجام گرفت. این پژوهش از طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه مورد مطالعه کلیه دختران نابینا 16تا 20 سال شهر اصفهان بود. که ازمیان آنها 30 نفر پس از اجرای پرسشنامه ها(رضایت از زندگی دینر و احساس تنهائی راسل) و با توجه به نمرات کسب شده انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. آزمودنی های گروه آزمایش به مدت 8 جلسه تحت آموزش امید درمانی قرار گرفتند؛ گروه کنترل در این مدت هیچ مداخله ای دریافت نکردند ودر لیست انتظار برای انجام مداخله قرا رگرفته اند. داده های به دست آمده با استفاده از روش آماری کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . یافته ها نشان داد که رضایت از زندگی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری افزایش یافته(f(1,27)=47/88, p=0/000) واحساس تنهائی گروه آزمایش درمقایسه با گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافته است(f(1,27)=63/63 ,p=0/000). این پژوهش نشان داد که امید درمانی باعث افزایش رضایت از زندگی و کاهش احساس تنهائی می گردد.