بهره وری بخش عمومی از دیرباز به عنوان یکی از مسائل مهم و چالشی در ادبیات اداره امور عمومی و مدیریت دولتی وجود داشته است و مدیران و خط مشی گذاران به دنبال راه هایی برای ارتقاء بهره وری بخش عمومی بوده اند. در کشور ما نیز موضوع بهره وری در خط مشی ها و برنامه های کلان مورد تاکید قرار گرفته است. اما تاکنون پژوهشی به شناسایی راهبردها و خط مشی های ارتقاء بهره وری بخش عمومی نپرداخته است و تلاش های صورت گرفته تنها به بررسی تاثیر عاملی بر بهره وری بخش عمومی و یا اندازه گیری آن محدود می شوند و سازوکارهای ارتقاء بهره وری بخش عمومی مغفول مانده است. درهمین راستا، هدف پژوهش حاضر شناسایی سازوکارهایی برای ارتقاء بهره وری بخش عمومی است. این پژوهش با روش ترکیبی و رویکرد اکتشافی انجام شده است. در مرحله اول با استفاده از مصاحبه با مدیران، کارشناسان و خبرگان بخش عمومی به واکاوی سازوکارهایی برای ارتقاء بهره وری بخش عمومی پرداخته شده است و نتایج حاصل از مصاحبه ها با متد تجزیه وتحلیل نظریه داده بنیاد مورد بررسی قرار گرفت و سازوکارهای ارتقاء بهره وری در چهار دسته فرهنگی، فناوری، اقتصادی و سیاسی- قانونی تقسیم بندی شد؛ سپس در مرحله دوم پژوهش با ترکیب سازوکارهای حاصل از ادبیات پژوهش و مصاحبه، پرسشنامه ای طراحی شد که 25 سازوکار را در 4 دسته مذکور و در دو طیف وضع موجود و مطلوب مورد بررسی قرار داده شد. داده های حاصل از پرسشنامه، با استفاده از روش مقایسه زوج ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و ضمن مشخص نمودن وضعیت موجود و مطلوب سازوکارهای ارتقاء بهره وری، فرضیه پژوهش مورد آزمون قرار گرفت و در نهایت مشخص شد که بهره گیری از سازوکارهای ارتقاء بهره وری بخش عمومی در وضع موجود و مطلوب 26 سازمان خدمات عمومی شهر تهران فاصله معنادار وجود دارد.