یکی از پدیده های اجتماعی مهم و تاثیر گذار، انقلاب است. انقلاب ها عموماً محصول ائتلاف نیروهای سیاسی مختلف هستند که بر سر مخالفت با رژیم موجود، به اتفاق نظر رسیده اند.در ایران نیز نیروهای سیاسی مختلفی با ایدئولوژی های متفاوت به مخالفت با رژیم پهلوی پرداختند.و به ائتلاف دست زدند.هدف از این تحقیق، بررسی چگونگی شکل گیری ائتلاف انقلابی نیروها و جریان های سیاسی غیر معتقد به اسلامگرایی سیاسی با اسلام گرایان به رهبری امام خمینی در انقلاب اسلامی ایران و نحوه ی فروپاشی آن ائتلاف است.گروه های سیاسی مورد بررسی در این تحقیق عبارتند از جریان کلی اسلام گراهای پیرو امام خمینی، جبهه ی ملی، حزب توده، فدائیان خلق و پیکار. بعنوان مقدمه ی نظری، موضع نظریه پردازان و صاحبنظران انقلاب درخصوص دلایل و مکانیسم های شکل گیری ائتلاف ها در جریان انقلاب و سرنوشت آن ائتلاف ها، مورد اشاره قرار گرفته است روش تحقیق ما در این پایان نامه، مطالعه ی موردی و تکنیک تحلیل ما، رد یابی فرایند بود و روش گرد آوری داده ها نیزاسنادی بود و واحد تحلیل نیز نیروهای سیاسی بودند بنابراین برای بیان مواضع این نیروها، بیانیه های آنها مورد بررسی واقع شد و حتی المقدور از منابع دست اول استفاده گردید.یافته های تحقیق نشان داد گروه های مورد بررسی این تحقیق در جریان بسیج انقلابی از قدرت و توان بسیج گری چندانی برخوردار نبودند و لاجرم ضرورت پیوستن و همراه شدن با موج گسترده ی نیروهای اسلام گرا به رهبری امام خمینی را احساس کردند ، تحقیق نشان داد این نیروها به تدریج از نخستین روزهای پس از پیروزی و در جریان نهادسازی انقلاب، یکی پس از دیگری با جریان کلی اسلامگرایان به تعارض و اختلاف رسیدند و سیر جداییها و انشعابها و نهایتاً حذف آنها طی سه سال محقق گردید البته زمانبندی پیوستن و حذف این نیروهای ائتلافی کاملاً یکسان نبوده است که در متن این تفاوتها نشان داده شده است .