آبشکن ها سازه ها ی هیدرولیکی هستند که به طور وسیعی در رودخانه های آبرفتی سرتاسر جهان ساخته شده اند و با انحراف مسیر جریان، سبب محافظت از کناره رودخانه ها در مقابل فرسایش می شوند. در تحقیق حاضر به بررسی آزمایشگاهی الگوی جریان و آبشستگی پیرامون آبشکن t شکل منفرد مستقر در قوس 90 درجه پرداخته شده است. پارامترهای مورد بررسی شامل راستای قرارگیری آبشکن در دو حالت جاذب و دافع، درصد استغراق آبشکن با مقادیر 0%، 5%، 15%، 30% و 50%، قطر متوسط مصالح یکنواخت بستر در دو مقدار 00/1 و 28/1 میلیمتر و تغییرات زمانی آبشستگی بوده است. بررسی آزمایشات الگوی جریان نشان داد که مکانیزم شروع و توسعه آبشستگی تحت تاثیر تشکیل متناوب مجموعه ای از گردابه های ناشی از جدایی جریان پیرامون آبشکن است. روگذری جریان نیز تاثیر مهمی بر توان آبشستگی گردابه ها می گذارد. همچنین می توان با محاسبه قدرت جریان ثانویه، بخوبی الگوی آبشستگی را پیش بینی نمود. پیشرفت زمانی آبشستگی نشان دهنده آبشستگی شدید بالادست آبشکن جاذب در لحظات ابتدایی است که منجر به عمیق تر شدن چاله آبشستگی جاذب به آبشکن دافع در تمامی آزمایشات می شود. تاثیر افزایش استغراق بر عمق آبشستگی با توجه به راستای قرارگیری آبشکن و قطر مصالح بستر متفاوت می باشد. افزایش استغراق در آبشکن دافع سبب افزایش عمق آبشستگی می شود. این درحالی است که در آبشکن جاذب، در مصالح به قطر 00/1 میلیمتر افزایش استغراق تاثیری بر عمق آبشستگی ندارد. در صورتی که در مصالح به قطر 28/1 میلیمتر، افزایش استغراق تا مقدار 30% سبب کاهش آبشستگی شده و در استغراق 50% بیشترین عمق آبشستگی مشاهده شده است. همچنین راستای مناسب آبشکن در محافظت از ساحل خارجی با تغییر قطر مصالح، متفاوت می باشد.