مسئله اعتیاد اطفال و نوجوانان، یکی از آسیبهای مهم اجتماعی است که امروزه مورد توجه زیادی قرار گرفته و به همان نسبت بر تلاش پژوهندگان و متخصصین امر، در یافتن راه حلهایی جهت پیشگیری از آن نیز افزوده شده است. شناخت عوامل پدید آورنده ی مصرف مواد مخدر در کودکان و نوجوانان، اتخاذ تدابیر درست پیشگیرانه در سطح کل جامعه، شناسایی اعضاء و گروههای آسیب پذیر و گروههای در معرض خطر، در کاهش جرائم این گروه سنی، تأثیر مستقیم و غیر قابل انکاری دارد. پیشگیری در دوره های مختلف رشد کودکان و نوجوانان، شامل اقداماتی می شود که ناظر به گروه خاص اطفال کم سن و سال و مکانهای جامعه پذیری آنان مانند خانواده، مدرسه، گروه همسالان، رسانه ها و سایر محیط ها در جامعه می باشد. بدیهی است هدف آن نیز، از بین بردن یا کاهش عوامل خطرزایی است که کودکان در معرض آن هستند و همچنین ایجاد عوامل حمایتی که مقاومت افراد را در مقابل پذیرش و پیشه کردن رفتارهای مجرمانه در آینده تقویت می کنند. مسئله پیشگیری می تواند از زوایای مختلف زیستی- روانی و جامعه شناختی تحت بررسی قرار گیرد. بدیهی است استقبال مسئولان و دولت مردان از همکاری های روان پزشکان، روان شناسان، پزشکان، جامعه شناسان و تمامی نهادهای مهم چون خانواده، مدارس و بسیاری نهادهای مربوط می تواند به کامل تر شدن و موثرتر واقع شدن برنامه های پیشگیری کمک کند. پس این نتیجه گیری که موثرترین روش پیشگیری رویکردی است جامع و اجتماع مدار که طیف وسیعی از تعیین کننده های سبب شناختی را هدف قرار می دهد، نکته مهم سازنده در اصلاح رویکردهای پیشگیری بوده است. با این طرز تلقی ایجاد و تقویت نگرشهای انطباقی دوسویه در جامعه از جمله در نهاد خانواده، نهادهای آموزشی و تحصیلی و سایر محیط ها در سطح جامعه، زیر بنای شناختی برای بررسی روشهای پیشگیری قرار می گیرد.