آداب و رسوم ، آئینه تمام نمای فرهنگ و تمدن در هر جامعه و به عنوان یکی از بارزترین و شاخص ترین عناصر هر فرهنگ محسوب می شود. همیشه و در هر تمدنی ، بازار مبادله اجزای فرهنگی ، رونق دارد و آداب و رسوم نیز به عنوان جزئی از فرهنگ ، از این قاعده مستثنی نبوده و در جریان این تبادلات ، دچار تغییر و تحول و نیز تأثیر در فرهنگ دیگر شده است. پس از ورود اسلام به ایران ، آداب و رسوم نیز همانند سایر اجزای این فرهنگ مورد مبادله واقع گردید و در جریان این تبادل ، آداب و رسوم تغییر و در میان اعراب نفوذ کرد. نفوذ آداب و رسوم ایرانی در اعراب را می توان در کتب و نوشته های نویسندگان عرب به خصوص در آثاری چون کلیله و دمنه ، الادب الصغیر و الادب الکبیر ، تجارب الامم، عقد الفرید ، مقدمه ابن خلدون و صبح الاعشی مشاهده کرد و با مطالعه این کتب به جلوه های مختلف آداب و رسوم مثل آئین ها و جشن ها ، آداب مملکت داری و حکومت و حتی سخنان ، وصایا و مواعظ پادشاهان ، ویژگی ها و خصایص حکام و.... (که خود جزئی از این آداب و رسوم است) دست یافت. آداب و رسومی که بار دیگر، و از جنبه ی خاص ، مهر تأیید بر پیکره تفکر و اندیشه غنی ایرانی و سابقه ی تمدن چندین هزارساله آن می زند و افتخاری برای هر ایرانی به خاطر این پیشینه ی تمدنی است.