با توجه به کمبود پژوهش ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات مقاومتی در زمینه هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولینی، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی بر سطوح gh و igf-1 سرم مردان جوان فعال بود. بدین منظور 21 زن در این پژوهش، به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی در 8 هفته تمرین مقاومتی فزاینده شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون نهایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات)، نمونه خونی از آزمودنیها گرفته شد. از گروه کنترل تنها در ابتدا و انتهای دوره 8 هفته ای نمونه خونی اخذ شد. جهت بررسی تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در هر دو گروه تداومی و تناوبی، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. جهت مقایسه بین گروه تمرین تداومی و گروه تمرین تناوبی، در مرحله قبل از فعالیت با توجه به حضور گروه کنترل، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه مستقل و در مرحله بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از فعالیت، از آزمون t مستقل استفاده شد. جهت اطمینان از عدم حصول تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در گروه کنترل نیز، از آزمون t جفتی استفاده شد. نتایج نشان داد، 8 هفته تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی - هر دو - باعث افزایش gh و igf-1 سرم مردان جوان فعال می شود. از طرفی تفاوتی بین نوع تداومی و تناوبی تمرین مقاومتی در افزایش gh و igf-1 سرم مشاهده نشد. به نظر می رسد تمرینات مقاومتی اثرات حاد و مزمن آنابولیک را در بدن مردان جوان فعال بوجود می آورد و این تاثیرات ربطی به نوع تداومی و تناوبی تمرینات مقاومتی ندارد. به هر حال جهت نتیجه گیری دقیق نیاز به بررسی های بیشتر با تعداد آزمودنی بیشتر و اندازه گیری متغیرهای تاثیر گذار دیگر می باشد.