پس از وقوع جرائم مهم بین المللی ودر پی آن نقض شدید حقوق بشر بطورگسترده و سازمان یافته، و به خطرافتادن صلح و امنیت بین المللی اراده جامعه جهانی بر تعقیب و محاکمه مرتکبین این جرائم، استوار گشت و با هدف مبارزه با بی کیفرمانی، تعقیب و محاکمه جنایتکاران مهم بین المللی و حفظ و اعاده صلح و امنیت بین المللی، مراجع بین المللی کیفری تأسیس شدند. دسته ای از این مراجع، خاص و دیوان بین المللی کیفری نیز تنها مرجع دائمی بین المللی کیفری است. با عنایت به اهمیت و حساسیت موضوع حفظ حاکمیت ملی و قضایی کشورها، یکی از مسائل مهم و اساسی که همواره به هنگام تدوین اساسنامه هر یک از مراجع مذکور دغدغه و مد نظر موسسین آنها بوده، مسئله نحوه ارتباط دادگاه های بین المللی کیفری و دیوان بین المللی کیفری دائمی با محاکم ملی، به هنگام تلاقی صلاحیت آنها با هم، می باشد. بطور کلی مکانیزم ارتباط دادگاه های بین المللی کیفری خاص با محاکم داخلی ، مبتنی بر صلاحیت موازی یا متقارن به همراه نوعی برتری دادگاه های بین المللی کیفری، در اعمال صلاحیت است اما دیوان بین المللی کیفری دائمی، مکمل صلاحیت دادگاه های داخلی است. در این نوشتار پس از بررسی تطبیقی مکانیزم های مذکور، در دادگاه های بین المللی کیفری خاص و دیوان بین المللی کیفری دائمی، به دنبال این هدف هستیم که ویژگی ها و نقاط ضعف و قوت این دو شیوه ارتباط تبیین گردد و در نهایت مشخص شود کدامیک از این دو سیستم در حقوق جزای بین الملل از مشروعیت و اعتبار بیشتری برخوردار بوده و بهتر مصالح بین المللی را تأمین میکند.