برنامه های رادیویی با بیان خاص رادیو در قالب های مختلف و با هدف فرهنگ سازی، آموزش، اطلاع رسانی، ایجاد مشارکت اجتماعی، صمیمیت و هم ذات پنداری با مخاطبان تولید می شود. یکی از قالب های رایج در دنیای رادیو، نمایش رادیویی است. نمایش، اقتصادی ترین وسیله بیانی ممکن برای تبیین حالت ها، تنش ها و یا احساس و موشکافی مناسبات و روابط متقابل انسان هاست. قالب نمایشی، تماشاگر یا شنونده را در درک و تفسیر متن پوشیده ای که در پشت متن مشهود قرار گرفته است آزاد می گذارد. یکی از راه های تولید نمایش نامه رادیویی اقتباس از دیگر آثار هنری است. رایج ترین نوع اقتباس، اقتباس از متون مکتوب است. زبان فارسی از نظر منابع کهن از غنای بالایی برخوردار است. نمایش نامه نویسان رادیویی برای اقتباس از آثار کهن ادبی باید تلاش کنند تا همان مفاهیم منتقل شود. دیگر وظیفه¬ی آنها شکل دهی و ساختار بخشی به متن جدید است تا برای شنونده¬ی امروزی جذاب و قابل پذیرش باشد. این پژوهش به روش کتابخانه¬ای اسنادی سعی کرده است تا با شناسایی و معرفی عناصر حکایت های عرفانی مقایسه¬ی آنها با عناصر نمایش نامه¬ی رادیویی به اشتراکات و تفاوت های میان این دو دست یابد تا درنهایت با استفاده از این یافته ها بتواند از حکایت های عرفانی کهن جهت تولید نمایش¬نامه¬ی رادیویی استفاده نماید و از آنها اقتباس نماید.