انسان موجودی فطرتا اجتماعی است و نیاز به تعامل با افراد مختلف و حضور در اجتماع دارد. محله¬ها و فضاهای عمومی شهر بازتابی به این رویکرد می¬باشند. امروزه بعد اجتماعی - اشتراکی انسان به فراموشی سپرده شده است و فضاهای به منظور پاسخگویی به آن وجود ندارد و فردگرایی بر جامعه حاکم شده است. به همین منظور امروزه طراحی فضایی که بتواند روابط اجتماعی را تقویت کند و موجب ارتباط بیشتر افراد شود حائز اهمیت است. شاید بتوان با مطالعه بافت¬های قدیم به الگوی مناسبی جهت طراحی فضاهای جمعی رسید. در گذشته محلات، مکانی برای ارتباط بیشتر افراد بوده است به نحوی که افراد ساعات زیادی را بیرون از خانه و با همسایگان برای انجام کارهای روزانه سپری می¬کردند اما با گذشت زمان این روابط کمرنگ شده است. در حال حاضر می¬توان واحد همسایگی را به عنوان عنصری جهت تقویت ارتباطات جمعی معرفی کرد، واحد همسایگی مجموعه¬ای از خانه¬های مسکونی و محیط پیرامون آن است که دارای هویت جمعی و محله¬ای می¬باشد که به عنوان فضایی برای ارتباط بیشتر مردم و عرصه¬ای نیمه خصوصی به شمار می¬رود که همانند مفصلی بین عرصه عمومی شهر و عرصه خصوصی خانه ایفای نقش می¬کند. در این پژوهش با مطالعه و الگوگیری از بافت قدیم شهرستان شاهرود به طراحی واحد همسایگی پرداخته شده تا با احیای ارزش¬های اجتماعی گذشته و اجرای طرح تجمیع در سایتی که در مجاورت بافت قدیم این شهرستان واقع شده است، ضمن رعایت حریم خصوصی افراد و توجه به محرمیت فضاها و تاکید بر حیات اجتماعی، مکانی امن و پویا خلق کرده که ساکنین واحدها در تمامی سنین به کارهای روزمره و مراودات محلی در آن پرداخته¬¬اند و موجب افزایش حس همبستگی اجتماعی و رشد و پویایی جمعی آنها شده است.