علی رغم پایه های نظری قوی ارزشیابی پویا که ریشه در مفهوم ناحیه ی توسعه ی تقریبی وای گوستکی دارد (وای گوستکی، 1978) به وسیله ی معلمان زبان اتگلیسی به طور گسترده استفاده نشده است. ان ها منقعد ند که ارزشیابی پویا برای فراهم کردن اموزش از طریق دو نفره برای کلاس های پر جمعیت قابل اجرا نیست. به منظور رفع این مشکل، پایان نامه حاضر قصد دارد تا امکان پذیر بودن ارزشیابی گروهی پویا برای آموزش گرامر را بررسی کند. روش استفاده شده شامل پیش آزمون، آموزش، پس آزمون و پس آزمون به تاخیر افتاده می باشد. پس از گرداوری 30 دانش اموز دختر همگن که از میان 70 دانش آموز دختر دبیرستان سال دوم که همگی بین 16-18 سن و فارسی زبان بودند انتخاب شدند و به دو گروه آزمایش (اموزش بر اساس ارزشیابی پویا) و گروه کنترل (اموزش بر اساس غیر ارزشیابی پویا) تقسیم شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل آزمون کت و سه آزمون یکسان ساخته شده گرامر بود که روایی و پویایی آن قبلا از طریق مطالعه آزمایشی تایید شده بود. هر دو گروه ده جلسه ی یک ساعته که دوبار در هفته برگزار شدند آموزش دیدند. داده های جمع آوری شده هم از نظر کمی و هم از نظر میکروجنتیکلی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل عملکرد چشمگیرتری داشته است. یافته ها همچنین نشان داد که ارزشیابی گروهی پویامی تواند منجر به فرایند بلند مدت در یاد گیری گرامر شود. تجزیه و تحلیل میکروجنتیکلی دادهای بدست آمده نشان داد که ارزشیابی گروهی پویا به طور خاص می تواند تواناییهای در حال رشد را شناسایی و ان ها را به طور موثر بهبود ببخشد. یافته های بدست امده با توجه به نظریه ی فرهنگی اجتماعی و سهمی که یافته های تحقیق حاضر در اموزش و ارزشیابی گرامر دارند بحث می شوند.