واردات کالا به کشور بیشتر از طریق حمل ونقل دریایی صورت می پذیرد و بنادر به عنوان مبادی اصلی ورود کالا به کشور مطرح هستند. از این رو برای تکمیل فرآیند زنجیره تأمین کالاهای وارداتی و رساندن کالا به مراکز تقاضا در نقاط داخلی کشور، استفاده از شیوه های دیگر حمل ونقل(ریلی، جاده ای و هوایی) ضروری است. اما شیوه بهره برداری کنونی از بنادر و ساختار سنتی حمل کالا در پسکرانه باعث به وجود آمدن مشکلات زیادی در نظام حمل ونقل شده و هزینه های لجستیکی را افزایش داده است. مشکلات موجود در دو جبهه کلی بنادر و پسکرانه تقسیم بندی می شوند. برای حل این مشکلات، اخیراً مراکزی در برخی کشورها ایجاد شده اند که به ترکیب تسهیلات مورد نیاز جهت هماهنگی لجستیک و ساماندهی نظام حمل کمک می کنند که به هاب لجستیکی شهرت دارند. این پایانه های ترکیبی داخلی که مراکز تجمیع و توزیع کالا می باشند، در غالب موارد دارای ارتباط مستقیم ریلی با یک یا چند بندر ساحلی بوده و نقش عمده ای در حمل ونقل چندوجهی بر عهده دارند. وجود این مراکز، دستاوردهای ارزشمندی را به دنبال خواهد داشت که کاهش هزینه حمل و نقل مهم ترین آنهاست. اما عملکرد بهینه این پایانه ها مانند بسیاری از مراکز خدمات رسانی، نیازمند مکان یابی مناسب می باشد. در این پژوهش هشت معیار و دو محدودیت برای مکان یابی هاب های لجستیکی معرفی شده است. به منظور مقایسه اهمیت هر یک از این معیارها در مراحل مکان یابی، از روش تحلیل سلسله مراتبی فازی (fahp) که یکی از روش های مناسب در تصمیم-گیری های چندمعیاره است، استفاده شد و وزن هر معیار تعیین گردید. استفاده از روش تلفیقی fahpبه کمک نرم افزار arc gis یکی از روش های مناسب در حل مسائل مکان یابی است که در این پژوهش مورد استفاده قرار گرفته است. در نهایت دوازده هاب لجستیکی پیشنهادی با توجه به شرایط ایران و معیارهای در نظر گرفته شده، معرفی شدند. همچنین برای این دوازده هاب لجستیکی شناسایی شده، با توجه به موقعیت جغرافیایی، اجتماعی، زیرساختی و ... عملکردهایی پیشنهاد شده است تا بهترین نقش را در نظام حمل و توزیع کالا در کشور داشته باشند.

تاثیر گسترده تغییرات شهرنشینی بر روی خصوصیات رواناب سطحی، خطر سیلاب را در مناطق شهری افزایش می دهد. سنجش از دور و سیستم اطلاعات جغرافیاییgis، داده های مکانی مورد نیاز تحلیل های مربوط به ارزیابی رواناب شهری و خطر سیلاب شهری را فراهم می آورند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تغییرات کاربری اراضی بر روی ضریب رواناب در فاصله زمانی سال های 1364 تا 1392 با استفاده از تصاویر دوره ای ماهواره لندست و پهنه بندی خطر سیلاب در شهر اهواز است. در این مطالعه بعد از انجام مراحل پیش پردازش بر روی تصاویر، نقشه های کاربری اراضی و شاخص نفوذناپذیری به ترتیب با استفاده از روش طبقه بندی حداکثر احتمال و آنالیز ترکیب طیفی استخراج شدند. با استفاده از نقشه های کاربری اراضی، بافت خاک و شیب، نقشه های دوره ای ضریب رواناب با استفاده از مدلwetspa محاسبه گردید. به دلیل افزایش سطوح نفوذناپذیر شهری و همچنین کاهش سطح پوشش گیاهی طی این دوره، میانگین ضریب رواناب از 0.76 به 0.86 افزایش نشان داد. با استفاده از نقشه های ضریب رواناب، سطح نفوذناپذیری، لایه فاصله تا کانال های جمع آوری آب های سطحی و فاصله تا جاده ها، نقشه پهنه بندی خطر سیلاب شهری با روش تحلیل سلسله مراتبی (ahp) بدست آمد. نتایج حاصل از پهنه بندی خطر سیل شهری نشان داد که حدود 10.22 درصد مساحت شهر دارای ریسک بسیار بالای آب گرفتگی، 22.18 درصد دارای ریسک زیاد، 28.61 درصد دارای خطر نسبتاً زیاد، در حدود 26.87 دارای خطر متوسط و کمتر از4 درصد نواحی کم ریسک می باشد.