به منظور توسعه ی هرچه بیشتر صنایع تولیدی که منجر به شکوفایی روزافزون اقتصادی خواهد شد، نیاز به گسترش زیرساخت ها در بخش های مختلف از جمله صنعت حمل و نقل و راه می باشد. بدیهی است که هرچه شبکه ی راه و توزیع در یک کشور وسیع تر و کاراتر باشد، پیشبرد اهداف توسعه ای آسان تر خواهد بود. کشور ما ایران نیز از این امر مستثنا نبوده و با توجه به رشد چشمگیر صنایع نفتی و شیمیایی، مقوله ی حمل و جابه جایی این مواد تبدیل به یکی از موضوعات اساسی این بخش گشته است. این گونه مواد که در زمره ی کالاهای خطرناک دسته بندی می گردند، همواره حساسیت های ویژه ی خود را به دنبال داشته اند. چراکه در صورت بروز هرگونه حادثه برای حاملین این گونه کالاها، ابعاد پیامد احتمالی بسیار وسیع گشته و خسارات فراوانی به دنبال خواهد داشت. مخاطرات این گونه جابه جایی ها به قدری قابل توجه هست که مدیران این بخش را واداشته تا با اتخاذ تصمیماتی سعی در کاهش ریسک ناشی از حمل این گونه مواد بنمایند. هرچند این تصمیمات سختگیرانه و هزینه بر باشند، مدیریت ناچار از اعمال آن ها خواهد بود. از همین رو اتخاذ یک رویه ی درست و همچنین آگاه بودن نسبت به جوانب امر و تمامی خطرات محتمل در صورت حمل این گونه کالاها، می تواند منجر به کاهش هزینه های احتمالی و انتخاب بهترین گزینه گردد. به همین جهت مدیران و تصمیم سازان این عرصه همواره به دنبال این هستند تا دریابند که میزان خطر واقعی حمل این گونه کالاها از یک مسیر مشخص به چه میزان می باشد تا با بررسی میزان این خطر اقدامات کنترلی لازم را فراهم آورده و یا آنکه با اتخاذ سایر روش ها از میزان ریسک این جابه جایی بکاهند. این پژوهش سعی دارد تا شاخصی جهت ارزیابی ریسک حمل جاده ای کالای خطرناک ارایه نموده تا با کمک آن بتوان نسبت به میزان خطرناک بودن حمل یک کالا از یک مسیر مشخص اظهار نظر نمود. در این شاخص سعی شده تا مهم ترین عوامل مؤثر بر میزان احتمال بروز رویداد و همچنین میزان پیامد احتمالی ناشی از بروز حادثه در نظر گرفته شده و تمامی مقادیر به کمک روش هایی کمی سازی گشته و در نهایت یک خروجی عددی به عنوان شاخص تصمیم گیری ارایه گردد.