کودکی یکی از مهم ترین دوران زندگی انسان است و آغاز پرورش بسیاری از توانایی های انسان در دوره کودکی اتفاق می افتد. پژوهشگران در سال های اخیر از میان عوامل متعدد تأثیرگذار در رشد خلاقیت، در تحقیقات بسیاری شیوه های آموزشی،جنبه های عاطفی-شناختی کودکان و نیز مسائل تربیتی را مورد بررسی قرارداده اند اما تأثیر کیفیت فضای معماری در پرورش خلاقیت کمتر مورد توجه قرار گرفته است.طراحی فضاهای ویژه کودکان مانند ((موزه های کودک)) از آن جهت اهمیت دارد که در سنین 4 تا 7 سالگی تخیل کودک جنبه ی عملی پیدا می کند.در طول این سال ها کودک از محیط تأثیر بیشتری می گیرد.لذا در این پژوهش به بررسی نحوه ی اثربخشی متغیرهای معماری و محیطی و به طور خاص دو عنصر انعطاف پذیری فضاها و تحریک کنندگی عناصر طبیعی بروی خلاقیت کودکان می پردازیم.به منظور دستیابی به این هدف چهار کودک 4 تا 6 ساله به عنوان گروه هدف مشخص شدند و طی دو مرحله مورد بررسی قرارگرفتند تا میزان اثربخشی محیط بروی خلاقیت آن ها قبل و بعد از واردکردن متغییرهای معماری سنجیده شود. روش تحقیق مورد استفاده بنا به نوع موضوع بصورت زمینه یابی و کیفی بوده اطلاعات گردآوری شده از طریق مصاحبه،نقاشی و ثبت رفتار و عکس ها بوده که بابررسی نقاشی های کودکان و تحلیل رفتار آنان، متغیرهای مورد نظر ارزیابی شوند. همچنین از منابع کتابخانه ای برای تکمیل اطلاعات استفاده گردیده است.نتایج حاکی از آن است دو عنصر انعطاف پذیری فضاها و تحریک کنندگی عناصر طبیعی و همچنینمتغیرهای معماری دیگر چون (رنگ، نمادها، مبلمان، نور، وسعت فضاها، تغییرپذیری) دارای پیامدهایی هستند که به طور معناداری در پرورش خلاقیت کودکان موثر است.