توجه به بافت های فرسوده و قدیمی و رفع ناپایداری آن ها، به موضوعی جدّی و محوری تبدیل شده این بافت ها با این که در مراکز شهرها قرار دارند، اغلب مساکن آن ها به واسطه مصالح ناپایداری که در آن ها به کار برده شده دچار فرسودگی و عدم کارایی شده اند و در حال تخریب و رها شدن هستند. در مورد شهرکرد، گسترش ناموزون شهر در سمت شمال و جنوب به تدریج از مرکزیت کالبدی و عملکردی محله های قدیم شهر کاسته است به طوری که این محله ها در گذشته تاریخی خود باقی مانده اند و با مسائل و مشکلات عدیده ای از قبیل عدم دسترسی های مناسب، انحطاط اقتصادی، فرسودگی کالبدی، فرسودگی سازمان اجتماعی و تحولات کالبدی، اجتماعی و اقتصادی روبه روست، محله سقاخانه هم که در بافت قدیم شهرکرد واقع شده با وجود پتانسیل-های فرهنگی تاریخی و هویتی شاهد فرسودگی آن هستیم. هدف اصلی از این تحقیق استفاده بهینه از امکانات و فرصت ها در جهت حل محدودیت ها و مشکلات محله سقاخانه برای ایجاد شرایط بهتر و مناسب تر برای ساکنان این محله و دمیدن روحی دوباره به کالبد بافت جهت زندگی مجدد و تولدی دوباره از طریق ارائه الگوی مناسب برای احیای محله است. شیوه ی مطالعاتی براساس، بررسی تاریخی و مطالعات کتابخانه ای به همراه مشاهدات عینی و مصاحبه با ساکنین و انجام پرسش نامه سعی دارد با شناسایی نقاط قوت و ضعف و فرصت ها و تهدیدهای موجود، با بهره گیری از مدل swot، راهبردها، سیاست ها و دستورالعمل هایی را جهت طراحی محور و بهبود وضعیت این محله ارائه نماید. خروجی این طراحی طرحی است که محله را به فضای شهری مطلوبی برای تعاملات اجتماعی ساکنان تبدیل خواهد نمود و آن را به عنوان بخشی از استخوان بندی تاریخی در هسته ی مرکزی بافت سقاخانه، مرکز اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و هویتی شهر و عاملی برای جذب گردشگران حفظ خواهد نمود.