بینایی نخستیان قابلیت شگفت انگیزی در افتراق بین تقریبا بینهایت شکل دارد. این قابلیت نتیجه فعالیت نورونهای عالیترین قشر بینایی در انتهای مسیر پردازش شکمی (قشر گیجگاهی پایینی) که درگیر عمل شناسایی اشیا هستند، می باشد. محرک های پیچیده در قشر گیجگاهی پایینی توسط ترکیب اجزا ساده تر بازنمایی میشوند. ما خصوصیات شباهت فیزیکی اشکال و بازنمایی نورونی آنها در قشر گیجگاهی پایینی میمون را بررسی نمودیم. ثبت خارج سلولی از نورونهای قشر گیجگاهی پایینی میمون تطابق بالاتری بین بازنمایی چهره در فضای فیزیکی و فضای نورونی در ابعاد پایین فضای نورونی را نشان داد در صورتی که برای اشکال غیر چهره بیشترین تطابق در ابعاد بالاتر فضای نورونی مشاهده شد. تطابق معنی دار بین بازنمایی چهره ها در فضای فیزیکی و فضای نورونی فقط برای نورونهای پاسخ دهنده به چهره مشاهده گردید ولی برای اشکال غیر چهره در تمامی نورونها صرف نظر از قابلیت پاسخی آنها این تطابق دیده شد. ما همچنین علاوه بر نورونهایی که با افزایش پاسخ خود به چهره ها جواب می دادند، نورونهای چهره ای را پیدا کردیم که با کاهش پاسخ نسبت به قبل از محرک به چهره ها جواب می دادند. ما پیدا کردیم با اینکه تونینگ نورونهای چهره ای افزایشی نسبت به کاهشی به دسته چهره ها باریکتر است ولی تونینگ آنها به تک تک چهره ها پهن تر است.