این آزمایش به منظور تعیین فراسنجه های تجزیه پذیری شکمبه ای ماده ی خشک، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی و لیگنین 11 واریته ی جو در ایران که شامل صحرا، نصرت، نیمروز، یوسف، کویر، ماکویی، فجر30، والفجر، ریحان03، بهمن و uh-12، و بررسی ارتباط آن ها با دو ترکیب اسید هیدروکسی سینامیک (اسیدهای فرولیک و پاراکوماریک)، انجام شد. ابتدا محتوی ماده ی خشک و ترکیبات شیمیایی (پروتئین خام، نشاسته، خاکستر خام، چربی خام، الیاف نامحلول در شوینده های خنثی و اسیدی و لیگنین نامحلول در شوینده ی اسیدی، اسید فرولیک و پاراکوماریک) در واریته های مختلف تعیین شد. سپس به منظور تعیین فراسنجه های تجزیه پذیری شکمبه ای ماده ی خشک، الیاف نامحلول در شوینده های خنثی و اسیدی و لیگنین نامحلول در شوینده ی اسیدی از سه رأس گوسفند نژاد زل مازندرانی (تقریباً دو ساله با وزن 2 ± 35 کیلوگرم)، مجهز به فیستولای شکمبه ای در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. سه گرم نمونه دانه ی جو در کیسه های نایلونی به قطر منفذ 5±40 میکرومتر و به ابعاد 14×7 سانتی متر در زمان های صفر، 1، 3، 6، 9، 12، 24، 36، و 48 ساعت شکمبه گذاری شدند. تنوع زیادی در محتوی ترکیبات شیمیایی در بین 11 واریته ی جو وجود داشت. نوع واریته ی جو اثر معنی داری بر فراسنجه های تجزیه پذیری ماده ی خشک، الیاف نامحلول در شوینده های خنثی و اسیدی و لیگنین نامحلول در شوینده ی اسیدی داشت. مقدار ماده ی خشک واریته های جو از 52/82 تا 35/97 درصد، با میانگین 94/89 درصد متغیر بود. ریحان03 در مقایسه با سایر واریته ها بیش ترین مقدار ماده خشک را به خود اختصاص داد (0001/0 > p). مقدار الیاف نامحلول در شوینده های خنثی و اسیدی و لیگنین نامحلول در شوینده ی اسیدی نیز به ترتیب از با 64/9 تا 34/27، و 03/2 تا 52/7 و 87/0 تا 03/3، با میانگین های 93/22، 23/6 و 17/2 درصد، متغیر بود و بیش ترین آن ها به ترتیب به واریته های بهمن و والفجر و نیمروز، و کم ترین آن ها به uh-12 تعلق داشت (0001/0 > p). بررسی دقیق تر این ارتباط با استفاده از تحلیل های همبستگی و رگرسیون نشان داد که ترکیبات دیواره ی سلولی به ویژه اسید فرولیک و پاراکوماریک و لیگنین نامحلول در شوینده ی اسیدی اثر منفی بر تجزیه پذیری دانه ی جو در نشخوارکنندگان داشت.

این تحقیق به منظور بررسی اثرات روغن ماهی و روغن آویشن بر تجزیه پذیری، عملکرد و خصوصیات لاشه انجام شد. در آزمایشی اول، تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک، پروتئین خام، ndf و adf با استفاده از روش کیسه نایلونی و با سه رأس گوسفند فیستوله شده نژاد زل تغذیه شده در سطح نگهداری، اندازه گیری شد. زمان انکوباسیون شامل صفر، 4، 8، 16، 24، 36، 48، 72 و 96 ساعت بود. تجزیه پذیری ماده خشک به طور معنی داری تحت تأثیر تیمارها قرار گرفت (05/0 >p). در حالی که تفاوت معنی داری در پروتئین خام، ndf و adf بین تیمارها مشاهده نشد. در آزمایش دوم، 16 رأس بره نر نژاد آتابای با میانگین وزن اولیه 2 ± 27 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 4 تکرار به مدت 80 روز، پروار شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1- جیره شاهد بر پایه جو و سیلاژ ذرت بدون روغن ماهی و روغن آویشن، 2- جیره شاهد مکمل شده با 2 درصد روغن ماهی ( بر اساس ماده خشک )، 3- جیره شاهد مکمل شده با 2 درصد روغن ماهی و 2/0 درصد روغن آویشن ( بر اساس ماده خشک ) و 4- جیره شاهد و 2/0 درصد روغن آویشن ( بر اساس ماده خشک ) بودند. جیره های آزمایشی اثر معنی داری بر مصرف ماده خشک نداشتند اما افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی به طور معنی داری تحت تأثیر قرار گرفتند (05/0 >p). نتایج این آزمایش نشان داد که گروه تغذیه شده با جیره حاوی 2 درصد روغن ماهی بیشترین تأثیر منفی را بر قابلیت هضم مواد مغذی جیره کاملاً مخلوط داشت (05/0>p). غلظت های گلوکز، کلسترول و hdl به طور معنی داری تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت، اما غلظت تری گلیسرید در گروه با جیره مکمل شده 2 درصد روغن ماهی نسبت به سایر گروه ها بالاتر بود (05/0>p). در پایان آزمایش 12 رأس از بره ها برای تعیین خصوصیات فیزیکی و ترکیب شیمیایی لاشه کشتار شدند. جیره حاوی روغن ماهی و روغن آویشن باعث ایجاد اختلاف معنی دار در برخی از خصوصیات لاشه بره ها نسبت به سایر تیمارها شد (05/0>p). نتایج نشان داد که جیره آزمایشی 3 به عنوان مطلوب ترین جیره برای رشد بره های نر است. کلمات کلیدی: تجزیه پذیری- روغن ماهی- روغن آویشن- خصوصیات لاشه - بره آتابای

این تحقیق به منظور بررسی اثرات روغن کانولا و روغن پونه کوهی بر تجزیه پذیری، عملکرد و خصوصیات لاشه انجام شد. در آزمایش اول، تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک، پروتئین خام، الیاف نامحلول در شوینده خنثی با استفاده از روش کیسه نایلونی و با سه رأس گوسفند فیستوله دار نژاد زل تغذیه شده در سطح نگهداری، اندازه گیری شد. زمان انکوباسیون شامل صفر، 4، 8، 16، 24، 36، 48، 72 و 96 ساعت بود. نتایج نشان داد که بخش سریع، کند و بالقوه قابل تجزیه پروتئین در تیمار شاهد بیشترین و در تیمار حاوی ترکیب روغن کانولا و روغن پونه کوهی کمترین مقدار بود. در آزمایش دوم، 16 رأس بره نر نژاد آتابای با میانگین وزن اولیه 2 ± 25 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 4 تکرار به مدت 80 روز، پروار شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1- جیره شاهد بر پایه جو و سیلاژ ذرت بدون روغن کانولا و روغن پونه کوهی، 2- جیره شاهد مکمل شده با 2 درصد روغن کانولا (بر اساس ماده خشک)، 3- جیره شاهد مکمل شده با 2 درصد روغن کانولا و 2/0 درصد روغن پونه کوهی (بر اساس ماده خشک) و 4- جیره شاهد مکمل شده با 2/0 درصد روغن پونه کوهی(بر اساس ماده خشک) بودند. گوسفندانی که از جیره حاوی روغن کانولا و روغن پونه کوهی تغذیه کردند دارای بیشترین وزن لاشه پر، لاشه گرم و ران بودند (05/0>p). همچنین در گوسفندان پروار شده با تیمارهای حاوی روغن پونه کوهی و تیمار شاهد به ترتیب دارای کمترین و بیشترین مقدار چربی در محوطه بطنی و وزن نیم دنبه بودند(05/0>p). در آزمایش سوم، مقدار تیوباربیوتیک اسید در تیمار حاوی روغن پونه کوهی و در تیمار حاوی روغن کانولا در هفته نهم بعد از کشتار به ترتیب کمترین و بیشترین مقدار بود (05/0>p). مقدار ph در تیمارهای مختلف تفاوت معنی داری نداشتند. همچنین افزودن تیمار های آزمایشی به جیره بر شاخص l تأثیری نداشت، اما شاخص های a و b تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفتند(05/0>p).در آزمایش چهارم، مقدار حجم گاز تولیدی در تیمار حاوی ترکیب روغن کانولا و روغن ضروری پونه کوهی کمترین و در تیمار شاهد بیشترین مقدار بود.

این پژوهش به منظور بررسی تغییرات ترکیبات شیمیایی ، گوارش پذیری و تجزیه پذیری ماده خشک سیلوی علوفه نی در زمان های مختلف رشد به روش in vitro و in situ انجام شد. جهت بررسی تغییرات ترکیبات شیمیایی، علوفه نی در دو مرحله زمانی رشد به مدت یک ماه نمونه گیری شد. سپس علوفه با 5% اوره، 15% ملاس و مکمل 5% اوره با 15% ملاس مخلوط و در سطل های پلاستیکی سیلو گردید. ترکیبات شیمیایی شامل ماده خشک (dm)، ماده آلی (om)، پروتئین خام (cp)، چربی خام (ee)، خاکستر (ash)، کربوهیدرات های محلول در آب (wsc)، دیواره سلولی (ndf) و دیواره سلولی بدون همی سلولز (adf) به روش استاندارد اندازه گیری شدند. همچنین، گوارش پذیری ماده آلی، انرژی قابل متابولیسم و تجزیه پذیری ماده خشک با روش های آزمون تولید گاز vitro) in) و کیسه های نایلونی (in situ) مورد ارزیابی قرار گرفتند. میانگین مقادیر پروتئین خام، قابلیت هضم ماده خشک و قابلیت هضم ماده آلی در طی زمان های مختلف رشد به ترتیب از 18/10، 78/37 و 51/43 به 09/8، 82/34 و 77/39 درصد کاهش و مقادیر دیواره سلولی و دیواره سلولی بدون همی سلولز به ترتیب از 05/68 و 58/46 به 5/74 و 46/49 درصد افزایش یافتند. افزودن ملاس باعث شد تا غلظت اجزای دیواره سلولی، چربی خام و ماده آلی در نی سیلو شده کمتر، ولی ماده خشک، خاکستر، پروتئین و کربوهیدرات بالاتر بود (05/0p<). اوره پروتئین خام سیلو را به طور معنی داری بالا برد. همچنین، مکمل ملاس با اوره باعث افزایش معنی داری در پروتئین خام سیلو شد (05/0p<). از نظر ph، اوره و مکمل اوره با ملاس باعث افزایش، ولی ملاس باعث کاهش معنی داری در ph سیلو شد. حجم گاز تولیدی بالقوه (b)، انرژی قابل متابولیسم و گوارش پذیری ماده آلی سیلو با افزودن مکمل ملاس با اوره دارای مقدار بالاتری بود. به علاوه، تجزیه پذیری ماده خشک، توان تجزیه پذیری(a+b) و تجزیه پذیری موثر در تیمار اوره توام با ملاس بالاتر بود. (05/0p<). نتایج آزمایش نشان داد که با برداشت نی در خرداد، سیلو کردن و افزودن ملاس به آن می توان سیلوی با کیفیت تری تهیه کرد.

این تحقیق به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف ضایعات سیب زمینی به صورت پخته شده و خشک شده بر تجزیه پذیری، عملکرد و خصوصیات لاشه انجام شد. در آزمایش اول، تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک، پروتئین خام، ndf و adf با استفاده از روش کیسه نایلونی و با سه رأس گوسفند فیستوله شده نژاد زل تغذیه شده در سطح نگهداری، اندازه گیری شد. زمان شکمبه گذاری شامل صفر، 4، 8، 12، 24، 48، 72 و 96 ساعت بود. تجزیه پذیری ماده خشک به طور معنی داری تحت تأثیر تیمارها قرار گرفت (05/0 >p). در حالی که تفاوت معنی داری در پروتئین خام، ndf و adf بین تیمارها مشاهده نشد. در آزمایش دوم، 20 رأس بره نر زل با میانگین وزن اولیه 2 ± 33 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 5 تکرار به مدت 80 روز، پروار شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1- جیره شاهد بر پایه جو و سیلاژ ذرت بدون ضایعات پخته شده سیب زمینی ، 2- جیره شاهد حاوی 15 درصد ضایعات پخته شده سیب زمینی به جای دانه جو( بر اساس ماده خشک )، 3- جیره شاهد حاوی 30 درصد ضایعات پخته شده سیب زمینی به جای دانه جو( بر اساس ماده خشک ) و 4- جیره شاهد و 45 درصد ضایعات پخته شده سیب زمینی به جای دانه جو( بر اساس ماده خشک ) بودند. جیره های آزمایشی اثر معنی داری بر مصرف ماده خشک نداشتند و افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی به طور معنی داری تحت تأثیر قرار نگرفتند(05/0 <p ). نتایج این آزمایش نشان داد که گروه تغذیه شده با جیره شاهد بیشترین تأثیر منفی را بر قابلیت هضم مواد مغذی جیره کاملاً مخلوط داشت (05/0>p). غلظت های تری گلیسرید، کلسترول و hdl به طور معنی داری تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت، اما غلظت گلوکز در گروه با جیره حاوی ضایعات پخته شده سیب زمینی نسبت به گروه شاهد بالاتر بود (05/0>p). در پایان آزمایش 12 رأس از بره ها برای تعیین خصوصیات فیزیکی و ترکیب شیمیایی لاشه کشتار شدند. جیره های حاوی ضایعات پخته شده سیب زمینی تاثیر معنی داری بر خصوصیات لاشه نداشتند (05/0 <p ).