بافت های فرسوده شهری که بخش اعظمی از مساحت کشور را به خود اختصاص داده اند (حدود 65 هزار هکتار)، طی تحولات دوران شهرنشینی و گسترش شتاب آلود آن طی دهه های میانی قرن حاضر دچار بی مکانی و بی زمانی گشته و در احاطه بافت های جدید شهری نتوانسته اند نیازهای روز شهروندان را تأمین نمایند. از سوی دیگر، طرح ها و برنامه های تهیه شده برای احیای این بافت ها نیز به دلیل آنکه در چارچوب رهیافت های عقلانی _ جامع برنامه ریزی تهیه شده است، به تمام جنبه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، کالبدی و ... توجه نکرده و بدین ترتیب نتوانسته در مدت زمان پیش بینی شده اجرا شود و به اهداف خود نایل گردد. نادیده انگاشتن نقش مردم و مشارکت ایشان در تهیه طرح ها و برنامه های تهیه شده برای بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده، نیز موجب عدم اطمینان مردم و ساکنین محلی به این طرح ها شده است. بنابراین رهیافت بازآفرینی شهری به عنوان رویکردی جامع و یکپارچه که به دنبال بهبود وضعیت نواحی دچار افت و نزول شهری در جنبه های مختلف اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، کالبدی و ... است، از دهه 1990 در ادبیات مرمت شهری مطرح شد. یکی از مهم ترین ویژگی های این رهیافت تاکید بر بسیج تلاش های جمعی و همکاری نیروهای محلی با بخش خصوصی و دولتی است که منجر به ایجاد همبستگی و یکپارچگی میان کلیه ذینفعان می شود. آنچه موجب می شود تا عمل بازآفرینی در اجرا دچار مشکل شود و نتواند به اهداف خود دست یابد، نبود نظریه ای معتبر و موثق است که آن را پشتیبانی کند. بنابراین برنامه ریزی ارتباطی به عنوان یک نظریه نوین مطرح می شود که هدف اصلی آن درگیر کردن تمامی ذینفعان در فرایند برای ایجاد همرایی میان ایشان و دست یابی به بروندادهای مورد توافق طرفین است. بدین ترتیب هدف این پژوهش مطالعه به کارگیری رهیافت برنامه ریزی ارتباطی در بازآفرینی شهری و تدوین فرایند بازآفرینی بافت های فرسوده شهری مبتنی بر برنامه ریزی ارتباطی است که بر این اساس محله همت آباد به عنوان نمونه موردی انتخاب می شود و در طی پژوهش فرایند بازآفرینی محله همت آباد مبتنی بر برنامه ریزی ارتباطی (فرایند به کارگیری رهیافت برنامه ریزی ارتباطی در بازآفرینی محله همت آباد) تعریف می گردد و به منظور پاسخگویی به پرسش های پژوهش و دست یابی به اهداف آن، به کارگیری این فرایند در محله همت آباد بررسی می گردد.