کوه های قلعه، به شکل دو قلعه مجزا و بلندی هستند که از دشت مسطح شمال غربی مرودشت(استان فارس) سر بر افراشته اند. بخش های رویه ای هر دو کوه پرتگاه های دیوارسای بلندی را می سازند که ناشی از ویژگی های ساختاری و لیتولوژیکی آنها است. از دیدگاه زمین ساختی کوه های قلعه به صورت دو ناودیس برجسته ای هستند که روند محوری متفاوتی را به نمایش می گذارند. بر طبق نقشه زمین شناسی 1:100000 سیوند، سازند ایلام از واحدهای کربناته گروه بنگستان به سن کرتاسه فوقانی(کنیاسین- ماستریشتین) تنها واحد لیتولوژیکی تشکیل دهنده این کوه ها است. رخنمون های این کوه ها از دو نوع رخساره آواری در زیر و آهکی در رو و در نتیجه از دو بخش تشکیل شده اند. بخش آواری شامل شیل، مارن، ماسه سنگ(چرت آرنایت) و کنگلومرا(چرت رودایت) با سنگواره های دریایی و عمدتاً کف زی است که به تناوب و یا بدون ترتیب با ستبرای قابل توجه و با گسترش جانبی زیاد برونزد دارد. ویژگی های سنگ شناختی، ساختمان های رسوبی و سنگواره های این بخش در مجموع نشان از یک محیط ساحلی سیلیسی آواری و در اینجا کمپلکس ها یا جزایر سدی است. بخش آهکی نیز به صورت لایه های نازک تا متوسط آهک مارنی(میکرایت یا مادستون) در زیر، سنگ های آهکی متوسط تا ستبر لایه(وکستون- فلوتستون و پکستون- فریمستون) سرشار از رودیست و دیگر سنگواره های عمدتاً کف زی ماکروسکوپی و میکروسکوپی در میان و سنگ های آهکی ستبر تا بسیار ستبر لایه ای و توده ای چهره ساز و بارز در بالا می باشد. ویژگی های سنگ-شناسی، ساختمان های رسوبی و سنگواره های این بخش در مجموع نشان از یک محیط مردابی در زیر و یک محیط ریف یا ساختاری آلی در رو است. بخش های زیرین برونزدهای این سازند با سازند سروک ناهمساز است و بخش های زبرین آن نیز با نبود برونزد کامل همراه می باشد.