زن در اغلب آثار ادبی جهان، مخصوصاً ادب ایران زمین، با توجه به مقتضیات زمانی هر دوره از جایگاهی خاص برخوردار است. زنان به خوبی توانسته اند در کنار مردان از عهده ی وظایف خویش برآیند. لیکن در برخی از دوره ها شاهد نزول مقام و جایگاه ایشان می باشیم. فرایند کردار و رفتار زنان تنها در آثار غنایی و نمایشی وجود ندارد، بلکه در آثار حماسی نیز که برگرفته از اعتقادات عمیق قومی، ملی و دینی است به خوبی بازتاب یافته است. در این میان شاهنامه ی فردوسی که از بزرگ ترین کتاب های حماسی جهان محسوب می شود سهمی سترگ و باعظمت را در تاریخ اجتماعی ایران درباره ی زنان بر عهده دارد. و به حقیقت، یکی از شاخصه های این اثر حماسی و ملی این است که از زنان به عنوان گوهری والا و موجودی صاحب خرد و رایزن توأم باحیا، ایثار، مهربانی، دلسوزی، وفاداری، نقش مادرانه و تربیت فرزند و به طورکلی از سایر خصوصیات زنانه با تمامی ابعاد احساسی و عواطفشان در کنار روحیات و خلق وخوی مردان سخن به میان آورده است. و از سوی دیگر گرشاسب نامه ی اسدی طوسی که مهم ترین منظومه ی پهلوانی است شاعر در این اثر ضمن بیان دلاوری ها و پهلوانی های گرشاسب از زنان و جایگاه اجتماعی و اوصاف ایشان همچون: شرافت، تدبیر و خرد، رایزنی، وفاداری، مادر بودن، تربیت فرزندان و ... سخن رانده است.اشراف این دو شاعر در چندین قرن پیش بر موضوعات مختلف اجتماعی بشر، خصوصاً شناخت آن ها از هویت و شخصیت زنان و همچنین اوصاف ایشان برای منتقدان ادبی در عصر کنونی حیرت آور است. بر این اساس ما در این پژوهش به مقایسه ی نقش زنان در این دو منظومه خواهیم پرداخت و صفات ایشان را به تفکیک صفات مثبت و منفی در هر دو اثر بررسی خواهیم کرد.