سطح ابر آبگریز که سطوحی هستند خیس نشدنی با زاویه تماس بالا که یکی از چالشهای این سطوح مقاومت اندک آنها در برابر حرارت و دماهای بالا بوده است، بطوری که خاصیت ابرآبگریزی در دماهای بالا به تدریج افت کرده و از بازه کاربردی این سطوح می کاهد. در این تحقیق از نانوذرات و ضدحلال به طور همزمان برای ابگریز کردن یک پلیمر ابدوست مثل پلی یورتان استفاده شده است همچنین پس از ابگریز شدن سطح مقاومت دمایی آن تحت شرایط گرماکاری مختلف مورد مطالعه قرار داده شد. با افزایش دمای گداختگی تا 200 درجه سطوح ابر آبگریز پلی یورتانی کاهش تدریجی در زاویه تماس از 156 تا 135درجه از خود نشان داد. در صورتی که طبق نظریه کاسیه-باکستر، زاویه تماس هرچه بیشتر باشد سطح ابگریزتر میباشد بطوریکه اگر به 150 تا 180 درجه برسد ابرابگریز خواهد بود. همچنین با افزایش دمای گداختگی تا 150درجه زاویه لغزش به حد مرزی خود یعنی 10 درجه رسیده است در صورتیکه در زاویه لغزش بالاتر از 10 درجه سطح دیگر ابگریز نخواهد بود. کلیدواژگان: سطوح ابر آبگریز، مقاومت دمایی، پلی یورتان ،نانو ذرات ،زاویه تماس، زاویه لغزش

ریزجلبکها، کارخانههای سلولی وابسته به نورهستند که ضمن انجامعمل فتوسنتز، دی اکسیدکربن را به سوختهای زیستی و سایر ترکیبات ارزشمند تبدیل مینمایند. با توجه به توانایی تثبیت گاز دی اکسیدکربن توسط ریزجلبکها، میکروارگانیسمهای مذکور قادر به تولید چندین نوع مختلف ازسوختهای زیستی هستند. اما تغذیه مستقیم با کربن دی اکسید تاثیر بسزایی بر رشد ریزجلبک و تولید توده زیستی دارد. بنابراین یافتن راهی اقتصادی برای تامین کربن دی اکسید مورد نیاز ریزجلبک مهم و ضروری می باشد. در این تحقیق بر روی توانایی تولید گاز کربن دی اکسید توسط مخمر ساکارومایسس سرویزیه و به موازات آن مصرف این گاز توسط ریزجلبک نانوکلروپسیس و تاثیر آن بر روی رشد و تکثیر و تولید زیست توده توسط این ریزجلبک پرداخته شده است. برای این منظور از سه محیط کشت با غلظت gr/lit 15، gr/lit 20، gr/lit 25 ملاس به عنوان منبع قند صنعتی، برای رشد ساکارومایسس سرویزیه و چهار محیط کشت 3 لیتری از ریزجلبک که سه عدد از آنها با کربن دی-اکسید حاصل از کشت مخمر با غلظت های گفته شده در ارتباط بوده و چهارمی به عنوان نمونه شاهد از کربن دی اکسید موجود در هوا استفاده می کرد، رشد داده شد. کشت به مدت شانزده روز انجام و از محیط کشت ریزجلبک ها در هر روز نمونه برداری شد و تست های اسپکتروفتومتری، ph و وزن خشک ریزجلبک انجام شد. مشاهده شد که مخمر از روزهای دوم و سوم کشت شروع به تولید کربن دی اکسید نموده و کربن دی اکسید تولیدی توسط مخمر با افزایش فشار از روز سوم وارد محیط کشت ریزجلبک شد. با تزریق کربن دی اکسید شاهد افزایش نرخ رشد به میزان 2.5، 2.3 و2 برابری با توجه به داده های اسپکتروفتومتری و افزایش 1.63، 1.36 و 1.35 برابری افزایش نرخ رشد ریزجلبک، برای داده های وزن خشک با توجه به روزهای نمونه اسپکتروفنومتری نسبت به نمونه های شاهد در روزهای پیک تولید کربن-دی اکسید در بین روزهای هشتم تا یازدهم روز کشت بودیم. همچنین 33 % وزن خشک ریزجلبک را روغن تشکیل داده است که این روغن ها 70 % در محدوده روغن های مورد نیاز برای تولید بیودیزل هستند. بنابراین تزریق کربن دی-اکسید حاصل از مخمر ساکارومایسس سرویزیه تاثیر فراوانی در افزایش رشد ریزجلبک نانوکلروپسیس داشته است.