تحقیق حاضر به بررسی گذشته مدارس ایران که به نسبت زمان حال از پویایی و مطلوبیت بیشتری برخوردار بودند می پردازد و به منظور پاسخگویی به تحولات گسترده روش های آموزشی دنیای امروز، ضرورت بهره گیری از عامل انعطاف پذیری در محیط های یادگیری را مورد تاکید قرار داده، در این راستا برای تبیین دقیق این ایده، برخی از مطالعات در زمینه روند شکل گیری مدارس و همچنین سیر تحول آموزش نمایش و نقاشی که دو موضوع اصلی این تحقیق می باشد و سیر طراحی محیط های یادگیری به سمت محیط های انعطاف پذیر، مورد بررسی قرار گرفته و در ادامه ضمن بررسی نیازهای یک فضای آموزشی انعطاف پذیر در مقیاس های متفاوت، الگوی کلاسی انعطاف پذیر به عنوان "ساختاری پاسخگو" ارائه می گردد. در نهایت چنین استنتاج می شود که خلق یک محیط یادگیریِ انعطاف پذیر، که همیشه در حال طراحی توسط کاربران آن است، به نوعی، سازگاری با ذات هنری نوجوانان و همسویی با تغییرپذیری روش های آموزشیِ نو به نو را سبب می گردد.