ابوالفرج رونی از قصیده سرایان اواخر قرن پنجم و از پیشگامان تغییر سبک از خراسانی به عراقی است. از آن جا که یکی از ملاک های تغییر سبک، تغییر صور بیانی است و ابوالفرج نیز از شعرای نوآور در این زمینه شناخته شده است، این پژوهش صور بیانی دیوان این شاعر را مورد بررسی قرار می دهد. به این منظور صور بیانی استخراج و در ذیل هر بیت نوشته شده است. علاوه بر آن صور بیانیِ تشبیه، استعاره، کنایه و مجاز در چهار بخش مجزا به صورت الفبایی مرتب شده است. نتیجه این که؛ عنصر غالب در صور بیانی دیوان ابوالفرج تشبیه است. کاربرد زیاد تشبیه بلیغ نشانه ی گرایش به ایجاز و اختصار است و کاربرد تشبیهات عقلی نشانه ی گذار شاعر از تصاویر حسی و ملموس سبک خراسانی به سمت مفاهیم عقلی و تجریدی است. در تشبیهات ابوالفرج استفاده از طبیعت کم-رنگ است؛ امّا در خلق استعارات غالباً از تصاویر طبیعی بهره گرفته است.