مقالاتی که در دهه 90 پیرامون رابطه رشد و نابرابری انتشار یافت از رویکرد مشابه و یکسانی برخوردار بود. برطبق این رویکرد، سیاستگذاری باز توزیعی، برآیند آرا تمام شهروندان یک جامعه است . البته مطابق فرضیه رای دهنده میانه، در یک نظام انتخاباتی با فرض " یک رای برای هر فرد " و وزن سیاسی یکسان شهروندان، نظر رای دهنده میانه تعیین کننده خواهد بود. در نتیجه با افزایش نابرابری و بدتر شدن وضعیت رای دهنده میانه، وی به باز توزیع بیشتر رای خواهد داد.، لذا نابرابری درآمدی بیشتر به بازتوزیع بیشتر خواهد انجامید. این رویکرد در کارهای تجربی صورت گرفته توسط برخی اقتصاددانان و همچنین در مطالعه ای که در مورد کشور ایران در همین پایان نامه انجام گردیده، تایید نشده است .