هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر آموزش نوروفیدبک و تمرینات پیلاتس بر تعادل دانشجویان دختر تربیت بدنی بود. 40 دانشجوی دختر تربیت بدنی با میانگین سنی 1/32±20/95 سال و میانگین وزن 6/58±64/37کیلوگرم و میانگین قد 6/49±165/69سانتی متر از نمونه های در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در چهار گروه نوروفیدبک واقعی (آموزش نوروفیدبک بر اساس امواج مغزی خود فرد)، گروه نوروفیدبک ساختگی (عدم ارائه فیدبک ها بر اساس امواج مغزی خود فرد)، گروه پیلاتس (انجام تمرینات پیلاتس) و گروه کنترل (بدون انجام تمرین) تقسیم شدند (یک سو کور). 30 دقیقه آموزش نوروفیدبک شامل تقویت موج بتا و بازداری موج تتا در ناحیه o1 و o2 بود. همچنین گروه تجربی به مدت چهار هفته (هفته ای 3 جلسه) به انجام تمرینات پیلاتس پرداختند. از تمامی شرکت کنندگان پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری تعادل (ایستا، نیمه پویا و پویا) به عمل آمد. برای استخراج نتایج از آزمون تحلیل واریانس در اندازه گیری های تکراری چند عاملی و تحلیل کوواریانس چند متغیره و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد (p≤0/05). نتایج تحلیل واریانس اندازه گیری تکراری چند عاملی نشان داد که آموزش نوروفیدبک و پیلاتس بر تعادل ایستا و نیمه پویا و پویا (بجز در جهت جانبی و قدامی جانبی) تاثیر معناداری داشت. همچنین تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد تاثیرگذاری تمرینات پیلاتس بر تعادل بیشتر از نوروفیدبک بود

استعدادیابی، فرایندی است که از طریق آن افرادی که بیشترین امید برای موفقیت آنها در آینده وجود دارد، شناسایی می¬شوند. در این پژوهش از 50 نفر (8 الی 10 سال) به عنوان نمونه آماری آزمون¬های استعدادیابی شامل ازرتسکی، پیکرسنجی، آمادگی جسمانی و حرکتی، آزمون¬های روانی و آزمون rot گرفته شد. در مرحله بعد این افراد در یک دوره¬ی سه ماهه آموزش بدمینتون شرکت کردند. در پایان این دوره برای شناسایی توانایی های مهارت بدمینتون افراد، سه مربی بدمینتون، مهارت¬های آزمودنی ها را مورد ارزیابی قرار دادند. میانگین این سه نمره به عنوان نمره پایانی فرد محسوب شد. از ضریب همبستگی پیرسون برای بدست آوردن ارتباط بین نمرات آزمون¬های آنتروپومتری، آمادگی جسمانی، آمادگی حرکتی، آزمون های روانی و آزمون rot و نمرات آزمون بدمینتون در سطح 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد بین متغیر قد، وزن، طول دو دست، عرض شانه، زیگزاگ، دوی 540 متر، پرش سارجنت، انعطاف پذیری، اضطراب، آمادگی روانی، سرعت پاسخ، هماهنگی چشم دست توپ به دیوار در پیش از دوره استعدادیابی با نمرات بدمینتون پس از دوره استعدادیابی همبستگی مثبت و معنی داری وجود دارد. بین نمرات متغیرهای عرض مچ دست، عرض آرنج، دوی 60 متر، درازنشست، هماهنگی چشم و دست، چالاکی اندام فوقانی و آزمون rot پیش از دوره استعدادیابی با نمرات پس از دوره استعدادیابی همبستگی معنی داری وجود نداشت. از نظر توزیع آزمون های آمادگی جسمانی، آمادگی روانی، دوی 60 متر، 540 متر، زیگزاگ، سرعت پاسخ، چالاکی اندام فوقانی تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. همچنین در مقایسه بین دو گروه پسران و دختران نتایج آزمون¬های پرش سارجنت، انعطاف پذیری، هماهنگی چشم و دست، اضطراب و آزمون rot تفاوت معنی داری وجود داشت. نتایج نشان داد که بین برخی از ویژگی های آنتروپومتری، آمادگی جسمانی، آمادگی روانی و آمادگی حرکتی با موفقیت رابطه معنی داری وجود داشت که پیشنهاد می¬شود از این سازه های مذکور در آزمون¬های استعدادیابی برای یافتن افراد مناسب ورزش بدمینتون استفاده کرد.

هدف پژوهش حاضر بررسی عوامل بازدارنده و انگیزشی مؤثر در پرداختن به فعالیت¬های ورزشی در بین معلولان شهرستان تبریز می-باشد؛ "عوامل بازدارنده" و "عوامل انگیزشی" به عنوان متغیر مستقل و "میزان پرداختن به فعالیت¬های ورزشی" به عنوان متغیر وابسته مطرح هستند. این تحقیق توصیفی و از نوع پیمایشی است و به شکل میدانی اجرا می¬شود. جامعه¬ی آماری تحقیق، کلیه¬ی معلولان شهر تبریز است، که طبق آخرین آمار اعلام¬شده در سرشماری سال 1390، حدود 1545491 نفر هستند. برای برآورد حجم نمونه از فرمول کوکران استفاده شده است که با در نظر گرفتن 0.05= αحجم نمونه برابر با 384 به¬دست آمد. برای جمع¬آوری اطلاعات از پرسش¬نامه¬ استفاده شد، که حاوی 72 سؤال می¬باشد و در 3 بخش تنظیم شده است. در نهایت 320 پرسش¬نامه¬ی تکمیل¬شده جمع¬آوری گردید. پایایی پرسش¬نامه¬ی مورد استفاده نیز با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه¬ی عوامل بازدارنده برابر 0/96، برای پرسشنامه¬ی عوامل انگیزشی برابر 0/91 به دست آمد که نشان از پایایی بالای پرسشنامه دارد. تجزیه و تحلیل داده¬ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی به عمل آمد. از آزمون¬¬ کلموگروف – اسمیرنوف ¬جهت مشخص کردن نرمال بودن جامعه¬ی آماری استفاده شد؛ هم¬چنین از آزمون¬ همبستگی پیرسون جهت آزمون فرضیه¬ها و برای رتبه¬بندی عوامل از آزمون فریدمن استفاده شد. یافته¬های پژوهش نشان داد، بین عوامل بازدارنده¬ی ساختاری با مشارکت معلولان در فعالیت¬های ورزشی رابطه¬ی معنی داری وجود ندارد، بین عوامل بازدارنده¬ی درون فردی با مشارکت معلولان در فعالیت¬های ورزشی رابطه¬ی معکوس معنی داری وجود دارد؛ اما بین عوامل انگیزشی اجتماعی و عوامل انگیزشی فیزیولوژیکی با مشارکت معلولان در فعالیت¬های ورزشی رابطه¬ی مستقیم معنی داری وجود دارد. در بین موانع ساختاری، هزینه¬ی خرید وسایل ورزشی بیش¬ترین نقش و نگرش منفی جامعه نسبت به معلولان کم¬ترین نقش؛ در بین موانع بین فردی، عدم داشتن همراه برای شرکت در فعالیت¬های ورزشی بیش¬ترین نقش و مخالفت خانواده با شرکت در فعالیت¬های ورزشی کم¬ترین نقش؛ و در بین موانع درون فردی، عدم قطع برنامه¬ی روزانه بیش¬ترین نقش و ضعف در انجام فعالیت¬های ورزشی کم-ترین نقش بازدارندگی را داشتند. در نهایت، فرصتی کوتاه برای دوری از مشکلات زندگی بیش¬ترین نقش و سرگرمی عالی، نسبت به قیمت کم¬ترین نقش را در بین عوامل انگیزشی اجتماعی؛ و طرفدار شرکت در فعالیت¬های ورزشی بیش¬ترین نقش و کاهش دردهای استخوانی و مفصلی و کمردرد و پادرد کم¬ترین نقش را در بین عومل انگیزشی فیزیولوژیکی در گرایش به فعالین¬های ورزشی داشتند. با توجه به حساسیت¬های خاص قشر مورد مطالعه، باید مشارکت ورزشی این گروه را بسیار جدی تلقی کرده، و علاوه بر تلاش برای تعدیل و به حداقل رساندن عوامل بازدارنده، با فرهنگ¬سازی و ایجاد بستری مناسب مشارکت آن¬ها در فعالیت¬های ورزشی را افزایش داد.

هدف پژوهش کنونی بررسی کارآیی آموزش پی پسخوراند بر بازشناخت الگوها در شطرنج بازان بود. از برای این 34 نفر از شطرنج بازان برگزیده استان آذربایجان شرقی در گستره سنی 17 تا 41 سال (میانگین سنی 28/5 که 27 نفر مرد و 7 نفر زن) به گونه بختامدی گزینش، و به سه گروه پی پسخوراند فیلم ( آموزش پی پسخوراند با کوهه های مغزی خود فرد به همراه تاکتیک های شطرنجی)، پی پسخوراند ( آموزش پی پسخوراند با کوهه های مغزی خود فرد)، و وارسی (بدون آموزش پی پسخوراند) گروه بندی شدند. 10 جلسه آموزش پی پسخوراند دربرگیرنده توانمند سازی کوهه سُهشی – جُنبشی (smr) در بخش c3 & c4 به مدت 30 دقیقه با پروتکل افزایش smr و سرکوب تتا انجام گرفت. از همه آزمودنی ها پیش آزمون همراه با ثبت کوهه های مغزی انجام شد. برای سنجش توان بازشناخت الگو های شطرنجی از تاکتیک های کتاب a course in chess tactics (bojkov & georgiev) و کتاب pgn (polgar – 5334 chess problems)، و نرم افزارهای chessimo و ct-art mating بکارگیری شد. و همچنین برای سنجش توانایی حافظه کاری، دیداری بی درنگ و درنگ از حافظه وکسلر رونوشت سوم استفاده شد. هر سه گروه به گونه همسان دارای تمرینات شطرنجی بودند و پس از آموزش همه آزمودنی ها دوباره در آزمون های تاکتیکی شطرنج ، حافظه وکسلر و ثبت کوهه های مغزی شرکت کردند. تحلیل کوواریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد تغییرات بازشناخت الگو های شطرنج، حافظه کاری و حافظه دیداری بی درنگ و درنگ در سنجش با گروه وارسی معنادار شده است. ولی کارکرد گروه پی پسخوراند فیلم و پی پسخوراند در سنجش با یگدیگر معنادار نبوده و می توان با برآیند های بدست آمده از این پژوهش، تمرینات پی پسخوراند را برای توانمند سازی بازشناخت الگو ها، حافظه کاری و حافظه دیداری بی درنگ و درنگ در شطرنج بازان و دیگر زمینه های شناختی پیشنهاد کرد.

هدف این مطالعه بررسی نقش ورزش در ادراک زمان در 3 گروه رزمی کار زبده ، کوهنورد زبده و غیر ورزشکار بوده است که ادراک زمان در بین این سه گروه مقایسه شد. پژوهش حاضر مطالعه¬ای است که در چارچوپ طرح علی- مقایسه¬ای به انجام رسیده است. نمونه از بین رزمی¬کاران زبده، کوهنوردان زبده و افراد غیر ورزشکار به صورت داوطلبانه و در دسترس انتخاب شدند. در گروه رزمی کار 19 نفر، کوهنورد 19 نفر و غیر ورزشکار 31 نفر شرکت داشتند. ابزار گردآوری اطلاعات آزمون باز تولید زمان بود. روش آماری مورد استفاده در این پژوهش روش تحلیل واریانس یک راهه بود. یافته¬ها نشان داد ورزش در ادراک زمان نقش داشته است و ورزشکاران با افراد غیر ورزشکار در بازتولید مدت زمان بلند متفاوت هستند. ولی بین کوهنوردان زبده و رزمی کاران زبده تفاوت معناداری وجود نداشت. در بازتولید زمان¬های کوتاه تفاوتی در بین 3 گروه مشاهده نشد. به نظر می¬رسد که ورزش در ادراک زمان تاثیر دارد و ادراک زمان کوتاه، بیولوژیکی و ذاتی است.

هدف از این پژوهش تأثیر تمرینات ترکیبی بسکتبال بر حافظه کاری، ادراک عمق و یادگیری مهارت پاس در کودکان دارای اختلال کمبود توجه- بیش فعال بود. تحقیق انجام یافته از نوع نیمه آزمایشی با طرح یک گروهی همراه با پیش آزمون و پس آزمون است. از میان کودکان بیش فعال که دارای پرونده های کلینیکی بودند 10 نفر از آن ها به صورت روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. تمرینات به مدت یک و نیم ساعت، سه جلسه در هفته و به مدت یک ماه برگزار شد. قبل از انجام تمرینات، پیش آزمون حافظه کاری، ادراک عمق و یادگیری مهارت پاس از آن ها گرفته شد. سپس کودکان در دوره آموزشی تمرینات ترکیبی بسکتبال شرکت کردند و پس از اتمام دوره آزمون حافظه کاری، ادراک عمق و یادگیری مهارت پاس از آن ها به عمل آمد. برای بررسی فرضیات و تفاوت های موجود بین داده های حاصل از پیش آزمون و پس آزمون از آزمون آماری تی- جفتی استفاده گردید. نتایج تفاوت معنی داری بین متغیرهای پیش آزمون و پس آزمون را نشان داد. با توجه به نتایج تحقیق می توان نتیجه گرفت که اعمال تمرینات ترکیبی بسکتبال باعث بهبود حافظه کاری، ادراک عمق و یادگیری مهارت پاس در کودکان دارای اختلال کمبود توجه/بیش فعال می شود.

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر ورزش به عنوان یک عامل تأثیرگذار بر عملکرد کارکنان ورزشکار و غیر ورزشکار مرد و زن دانشگاه تبریز می باشد.این تحقیق توصیفی و به شکل میدانی اجرا شد.جامعه ی آماری تحقیق، کلیه ی کارکنان دانشگاه تبریزمی باشد که طبق آخرین آمار اعلام شدهدر سال 94تعدادکارمندان دانشگاه تبریز 892 نفر می باشد که 300نفربهطورمنظم در فعالیت های ورزشی سازمان دهی شده دانشگاه شرکت می کنند (افرادی که در طول هفته 3 جلسه 2 ساعته ورزش می کنند) و 592 نفر نیز ورزش نمی کنند. براساس فرمول نمونه گیری کوکران تعداد نمونه 268 نفر به دست آمد؛که جهت اطمینان تعداد 300 پرسشنامه پخش شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ارزیابی عملکرد کارکنان که در پایان نامه شیخی پور (1391) روایی و پایایی آن تأیید شده است، استفاده شد. برای تحلیل داده های استنباطی و آزمون فرضیات تحقیق از آزمون های آماری کولموگروف اسمیرنف و آزمون یومن ویتنی با استفاده از نرم افزارspss نسخه 21 استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که میانگین نحوه انجام وظایف، انضباط شغلی، پایبندی به ارزش های اخلاقی و روابط بین فردی کارکنان مرد در گروه ورزشکار به طور معنی داری بیشتر از گروه غیرورزشکار می باشد. ولی در میان کارکنان زن ورزشکار و غیرورزشکار اختلاف معنی دار بین نحوه انجام وظایف، انضباط شغلی، نحوه برخوردباارباب رجوع، توسعه فردی، روابط بین فردی و رفتار سازمانی کارکنان مشاهده نشد ولی در بعد پایبندی به ارزش های اخلاقی میانگین نمره کارکنان زن ورزشکار به طور معنی دار بیشتر از غیرورزشکارمی باشد. نکته جالب توجه این بود که میانگین رفتار سازمانی کارکنان مرد در گروه ورزشکار به طور معنی داری کمتر از گروه غیر ورزشکار می باشد و در بعد توسعه فردی و نحوه برخوردباارباب رجوع تفاوت معنی دار مشاهده نشد. لذا پیشنهاد می شود با توجه به نتایج بهدست آمده مسئولین ورزش در دانشگاه تبریز به امر ورزش کارکنان توجه بیشتری نشان داده و زمان های مناسب تری را برای ورزش بانوان اختصاص دهند و نسبت به برگزاری برنامه های ورزش همگانی جهت ارتقای نشاط و شادابی کارکنان اقدام نمایند.