لاموتریژین یک داروی جدید ضد صرع می باشد که از نظر ساختمانی و فارماکولوژیکی به دسته داروهای ضد صرع کنونی وابستگی ندارد و خود گروه جدیدی از عوامل ضد تشنج را ارائه می دهد. مکانیزم اثر آن مهار آزادسازی گلوتامات مغزی از راه تثبیت غشاء نرونی با اثر بر کانال های سدیم وابسته به ولتاژ می باشد و کاربردهای درمانی آن در صرع نسبی و تونیک - کلونیک می باشد که به دیگر روش های درمانی پاسخ نداده باشد. هدف از این تحقیق بررسی اثرات تراتوژنیسیته لاموتریژین می باشد و مدل حیوانی مورد استفاده موش سوری است . آزمایشات بر روی 4 گروه موش باردار انجام گردید که یک گروه کنترل بوده و سه گروه دیگر در طول دوران اندام زایی (روزهای 6-15 بارداری) روزانه به ترتیب 100 و 125 و 150 میلی گرم لاموتریژین به ازاء هر کیلوگرم وزن خود، از طریق آب آشامیدنی دریافت می نمودند. در روز هجدهم بارداری مادرها کشته شده، جنین ها خارج گردیدند و پس از شستشو با آب مقطر، وزن، قطر بایپاریتال جمجمه و طول سرسرینی جنین ها اندازه گیری شده، درصد مرگ و میر جنین ها نیز محاسبه شد. جنین ها از نظر مواردی همچون میکروسفالی، میکروفتالمی، آنوفتالمی، آنوتیا، میکروتیا، میکروملیا، اگزنسفالی، همی ملیا، فوکوملیا، آملیا و کلاب فوت مورد مطالعه قرار گرفتند. در مرحله بعد، رنگ آمیزی آلیزارین رد- s به منظور بررسی بافت اسکلتی جنین ها انجام گردید. پس از رسیدن به حد مطلوب رنگ آمیزی، مواردی چون وضعیت و تعداد دنده ها، استخوان های جناغ، مهره هاب دنبالچه، استخوان های کف دست و پا، زنداعلی واسفل، درشت نی و نازک نی و نیز وضعیت استخوانی شدن استخوان هیوئید، لگن و جمجمه و کانون های استوخان سازی انگشتان دست و پا بررسی گردید. در نتایج به دست آمده از درصد مرگ و میر، مشاهدات ظاهری و مشاهدات اسکلتی، با حد اطمینان 95 درصد هیچ گونه اختلاف معنی داری بین گروه های دریافت کننده دارو و گروه کنترل مشاهده نگردید. با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق، لاموتریژین در محدوده دوزهای مطالعه شده، در موش سوری، اثرات تراتوژنیسیته نشان نداده است .