مینا کاری از جمله هنرهای ارزشمندی است که در ملل مختلف و اعصار گوناگون همیشه مورد توجه بوده است. ولی متاسفانه به دلیل کمیت آن خصوصاً در ایران در اغلب تحقیقات نادیده یا کمرنگ مانده زیرا اغلب به عنوان قسمتی از فلزکاری مطرح شده و به همین علت مستقلاً مورد توجه کافی قرار نگرفته است. اما پژوهش دربارۀ آن می تواند اطلاعات ژرف و دسته اولی به هنرمندان و پژوهشگران مربوطه ارائه نماید. در دورۀ معاصر که سیل عظیم داده های علمی، فرهنگی و اجتماعی در پیرامون ما، توجه به ارزش های گذشتگان و جلوه دادن آن ها را موجب شده اند، نقطۀ عطفی برای بازشناسی هنرهای سنتی ایران توسط افراد، خصوصاً جوانان به وجود آمده است. این پژوهش از نظر هدف بنیادی و از نظر روش توصیفی ـ تحلیلی بوده و به شیوۀ اسنادی با تمرکز بر روی میناکاری های دوران مختلف تاریخی تا امروز به تحلیل پرداخته است. این امر با توجه به جایگاه هنرهای سنتی ایران و با رویکرد احیاء هنر میناکاری است که از جمله هنرهای سنتی بوده و با توجه به اصول و مبانی با حفظ ریشه ها و سنت های اصیل رشد کرده و مراحل شکل گیری خود را گذرانده است. از آن جا که این هنر را می توان هم به صورت کاربردی و هم به صورت تزئینی به کار برد، در پژوهش حاضر چگونگی کاربرد آن در تن پوش های معاصر در نظر گرفته شده است. یافته های این پژوهش بیانگر جلوه و اعتلای هنر میناکاری است و با توجه بیشتر در آثار گذشتگان می توان این هنر ارزشمند را در همجواری با پوشاک در عرصۀ مد روز و در قالب زیورآلات و الحاقات لباس مورد بررسی قرار داد. به ویژه کاربرد این هنر به صورت تلفیقی با پوشاک و چگونگی این ترکیبات هنری، امری است که می تواند برای تولیدکنندگان البسه که مایل به استفاده از عناصر هنرهای سنتی در محصولات خود هستند بسیار مفید باشد.