در کشور ایران همواره سبک زندگی سنتی در جریان بوده است و به سالمند به عنوان ریش سفید نگریسته می شده است، اما با تغییر سبک زندگی در دوره مدرن، این نقش در حال نابود شدن و از بین رفتن است و به دوره سالمندی دیگر به عنوان فصلی جدید از زندگی نگریسته نمی شود. این امر موجب کاهش تعداد سال های امید به زندگی در بین سالمندان و بخصوص ساکنان سرا های سالمندان و عدم توجه به نیاز های عاطفی آنان گشته است به نحوی که میزان مرگ و میر ناشی از مریضی در بین آنان افزایش یافته و موجب افزایش هزینه و بحران برای نظام اجتماعی می گردد از این رو جا دارد تا با تحقیقات بیشتر و با طراحی سکونت گاه های مناسبی که هم پاسخگوی نیاز های فیزیکی و هم نیاز های مربوط به حس کارامد بودن سالمندان بوده، امکان باز زنده سازی جایگاه سالمند در کشور را به نحو دیگری مورد توجه قرار داده و مفهوم سکونتگاه مناسب برای سالمند را یافت. هدف از این پژوهش یافتن عوامل موثر در افزایش میزان امید به زندگی سالمندان و طراحی نوع مسکن مناسب برای سالمندان می باشد. در این تحقیق و در ادامه عوامل امید به زندگی در سالمندان ساکن خانه های سالمندان بخش های خصوصی شمیرانات در شهر تهران با کمک گرفتن از ابزار پرسشنامه و مصاحبه و مشاهدات میدانی شناسایی و دسته بندی خواهند شد و عوامل مورد نیاز در طراحی مسکن مناسب زندگی سالمندان شناسایی خواهند شد. سپس به تجزیه و تحلیل اطلاعات دریافتی مبادرت شده و برنامه ریزی های نوینی برای طراحی مسکن سالمندان با رویکرد افزایش امید به زندگی در ساکنان ارائه خواهد شد. روش تحقیق بکار گزفته شده در این تحقیق تحلیل عاملی اکتشافی می باشد که با وارد کردن اطلاعات در نرم افزار spss21 به تجزیه اطلاعات مبادرت شده است. میزان آلفای کرونباخ برای این پرسشنامه عدد 833/0 می باشد که پایایی پرسشنامه را تایید می نماید.