در این پروژه تاثیر عواملی همچون اضافه نمودن میکروسیلیس سرباره شن و ماسه سیلیسی به جای شن و ماسه معمولی تعین نسبت آب به سیمان و بهینه سیمان مصرفی درون بتن و همچنین استفاده از پوشش ها بر سطح بتن در افزایش مقاومت بتن در برابر حمله اسید نتیریک بررسی و مطالعه شد. نتایج حاصل از این پروژه نشان دادند که اضافه نمودن میکروسیلیس به بتن تا اندازه ای مقاومت آن را در برابر حمله اسید نیتریک افزایش می دهد. زمان گیرش اولیه بتن و مقاومت الکتریکی آن با افزایش میکروسیلیس افزایش می یابد . در صد انبساط حجمی بتن به ازای 5 درصد میکروسیلیس اضافه شده به آن بطور جزیی کاهش یافته اما در مقدار 10 درصد در مقایسه با بتن شاهد تاثیری نداشته و در 20 درصد میکروسیلیس باعث افزایش درصد انبساط حجمی بتن می گردد. همچنین مقاومت فشاری بتن حاوی میکروسیلیس بعداز 28 روز عمل آوری بیشتر از 14 روز می باشد.نتایج حاصل از این پروژه نشان داد که در بین پوششهای انومل ، اپوکسی ، پودر ضد اسید و رنگ بتن تنها پوشش انومل در تمام غلظت های اسید دارای مقاومت بسیار خوبی بوده است. رنگ بتن در هیچ کدام از غلظت های اسید مقاومتی از خود نشان نداد . پوشش اپوکسی تنها در غلظت های 10 درصد و 35 درصد از حمله اسید جلوگیری کرده و پودر ضد اسید تنها در غلظت های پایین اسید نیتریک تااندازه ای از حمله آن جلوگیری نمود. جهت برسی اثر بازدارنده ها در مقابل اسید به بتن از ‏‎brna‎‏ استفاده گردید با توجه به نتایج بدست آمده در غلظت 10 درصد اسید تنها اضافه نمودن 1 درصد از بازدارنده ها به بتن مقاومت آنها را در مقابل حمله اسید افزایش می دهد . ولی باز دارنده ‏‎brna‎‏ نسبت به دو بازدارنده دیگر تاثیر بیشتری در کم کردن حمله اسید داشته است. در اسید با غلظت 35 درصد اضافه نمودن 1/0 درصد از دو بازدارنده ‏‎ina , sna2‎‏ باعث افزایش مقاومت بتن در برابر حمله اسید گردید و ‏‎brna‎‏ بی تاثیر بود . در غلظت 55 درصد اسید هیچ کدام از این بازدارنده ها به بتن تغییری در مقاومت فشاری درصد انبساط حجمی زمان گیرش و مقاومت الکتریکی بتن از خود نشان ندادند.