جسمانی کردن یک اختلال شبه جسمی می باشد که معاینات پزشکی قادر به توضیح علت آن نمی باشند. پژوهش حاضر با هدف روشن ساختن رابطه بین جسمانی کردن با ویژگی های شخصیت و ناگویی هیجانی، تفاوت جسمانی کردن در بین زنان و مردان و نقش ویژگی های شخصیت و ناگویی هیجانی در اختلال جسمانی کردن انجام گرفته است. روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی می باشد و برای پژوهش نمونه ای به حجم تقریباً 350 نفربه روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شده است. در پژوهش حاضر پرسشنامه های ناگویی هیجانی تورنتو_20 (tas_20) ، پنج عاملی شخصیت(neopi-r) neo ، و پرسشنامه جسمانی کردن phq-15 اجرا گردید. داده ها با استفاده از آزمون ،t نمونه های مستقل، همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون‏ همزمان موردتحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل نشان داد که از بین مولفه های پنج عامل شخصیت برونگرایی و وظیفه شناس بودن با جسمانی کردن رابطه منفی معنی داری دارد. همچنین روانرنجوری و ناگویی هیجانی با جسمانی کردن رابطه مثبت معنی داری دارد. همچنین رابطه معنی داری بین جسمانی کردن با پذیرا بودن و سازش پذیری وجود ندارد. همچنین ناگویی هیجانی، وظیفه شناسی، برونگرایی و روانرنجوری توان پیش بینی اختلال جسمانی کردن را دارند علاوه بر این اختلال جسمانی کردن در بین زنان شایعتر از مردان می باشد. نتیجه: تحقیق حاضر نشان داد که افراد با ویژگی های خاص شخصیتی مستعد ابتلا به اختلال جسمانی کردن می باشد علاوه بر آن جنسیت نیز بر میزان و پایداری اختلال جسمانی کردن تاثیر دارد.