در طی دهه های اخیر، شهرها و فضاهای شهری در سیر تحول و فرآیند گذار نوین خود به تبع تحولات ناشی از اندیشه جهانی شدن، دستخوش تغییرات و دگرگونی های شگرفی گردیده اند. در این روند، رابطه گذشته و کنونی فضاهای شهری ازهم گسیخته و در ارتباط معنا میان انسان و محیط زندگی او، فاصله و شکاف مهمی ایجادشده است. شکاف موجود مقدمه جدایی مکانی و شکل گیری فضایی اجتماعی عاری از پیوستگی های اجتماعی است. در غالب سکونتگاه ها طراحی و اجرا، عمدتاً بر مبنای تأمین سرانه های فیزیکی، عملکردهای عمومی و زیرساخت ها انجام شده و نظام جامع تأمین نیازهای انسانی، ازجمله پایداری اجتماعی سکونتگاه ها معمولاً مغفول مانده است.