تاکنون مطالعات محدودی در زمینه بیماری تیروییدیت تحت حاد در ایران صورت گرفته است. تیروییدیت تحت حاد یک بیماری خود محدود شونده می باشد ولی به علت ایجاد علائم بالینی و آزمایشگاهی متعدد و بعضاً شدید باعث ایجاد نگرانی در بیمار و اشتباه تشخیصی پزشکان می شود که این اشتباه تشخیصی می تواند سبب درمان نادرست و حتی عوارض ایاتروژنیک در بیمار شود. در این مطالعه سعی شده بیماری از نظر اپیدمیولوژیک ، بالینی و آزمایشگاهی در منطقه ، مورد ارزیابی قرار گیرد . همچنین سعی شده روش درمانی متفاوتی با دوز دارو یی کمتر در بیماران مورد استفاده قرار گیرد با انجام یک مطالعه گذشته نگر ، 25000 بیماری که در طی 3 سال به صورت سرپایی به کلینیک مراجعه کرده بودند مورد ارزیابی قرار گرفتند که 28 بیمار مبتلا به تیروییدیت تحت حاد با توجه به علائم بالینی و آزمایشگاهی شناسایی شدند. بیماران از نظر اپیدمیولوژیک ، علائم بالینی و آزمایشگاهی بررسی شده ، سپس بیمارانی که در فاز حاد بیماری یا دارای علائم بالینی شدید بودند تحت درمان با پردنیزولون به میزان 15mg (10mg صبح و 5mg عصر) قرار گرفتند و طی 2 ماه دارو به تدریج کاهش یافت و قطع گردید. در انتهای مطالعه نیز mean ، mode و median برای داده ها اندازه گیری شد و نمودارها با کمک نرم افزار exel رسم گردیدند. نسبت زن به مرد 8.3 به 1 می باشد. بیشترین بروز بیماری مربوط به دهه ی 4 زندگی بوده است. علائم بالینی نقش اصلی را در تشخیص ایفا می کنند و esr و تست های تیروییدی از یافته های آزمایشگاهی بسیار کمک کننده می باشند. در این مطالعه نشان داده شد نمی توان از wbc به عنوان یک معیار تشخیصی در تیروییدیت تحت حاد استفاده نمود. از 23 بیماری که تحت درمان با پردنیزولون قرار گرفتند تنها در یک مورد (4.3%) عدم پاسخ به درمان وجود داشت و میزان عود برابر با 3 مورد (10.7%) بود. همچنین 1 مورد از 28 بیمار مورد مطالعه (3.5%) دچار هایپوتیروییدی پایدار شد. نتایج : در این مطالعه میزان بروز بالاتری در زنان نسبت به سایر مطالعات به دست آمد(89%) و بیشترین شیوع مربوط به بازه سنی 30 تا 40 سال بود که نسبت به سایر مطالعات پایین تر بود. به طور کلی علائم بالینی و آزمایشگاهی منطبق با سایر مطالعات انجام شده بود. علی رغم استفاده از دوز پایین تر دارو بیش ار 95% بیماران به درمان پاسخ دادند که با این عمل از عوارض ناخواسته کورتیکواستروییدها به طور چشمگیری جلوگیری شد.